1. Techniki relaksacyjne
a) Technika relaksacji według Jacobsona (Kaja, 2001, s. 45)
Polega na wykonywaniu przez dzieci czynności rozluźniania i napinania mięśni podczas zaplanowanej przez nauczyciela zabawy, którą autorka nazywa „zabawą w słabego i silnego”.
Do zabaw wprowadzamy dobrze znane dzieciom postacie z bajek czy programów telewizyjnych przeznaczonych dla najmłodszych. „Zabawa w słabego i silnego” polega na tym, że dziecko identyfikuje się np. z małą słabą mrówką i rozluźnia mięśnie, a utożsamiając się z silnym dużym słoniem – mocno napina mięśnie.
2. Metoda symboli dźwiękowych
Metoda ta została opracowana przez Barbarę Kaję w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Bydgoszczy. Jest przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym. Można ją stosować w terapii dzieci nadpobudliwych psychoruchowo. Jest to metoda oparta na muzyce i ruchu.
3. Techniki parateatralne
* technika zmiany ról – polecana jest w terapii dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi. Polega na organizowaniu dziecku zabawy, w której odegra ono rolę umożliwiającą mu zdobycie nowych doświadczeń o charakterze terapeutyczno-wychowawczym (np. dziecku agresywnemu organizujemy zabawę, w której odegra rolę dziecka poszkodowanego).
* teatr palcowy – to zabawa, w której dziecko za pomocą swoich paluszków odgrywa różne sytuacje z codziennego życia. Temat przedstawienia jest ustalony z nauczycielem, a to, jaką rolę będzie grać dany palec i jakie będą dialogi pomiędzy bohaterami – proponuje samo dziecko.
* teatrzyk kukiełkowy – to zabawa, do której kukiełki dzieci wykonują samodzielnie. Może on dotyczyć różnych sytuacji występujących w domu, przedszkolu lub na podwórku, które mogą być przedstawiane właśnie za pomocą kukiełek. Scenariusz jest ogólnie zarysowany, a w końcowym etapie następuje omówienie przebiegu przedstawienia i wyciąganie wniosków.
* teatrzyk wyboru – wymaga przede wszystkim wspólnego ustalenia z dziećmi tematu przedstawienia. Następnie nauczyciel wybiera jedno dziecko i przydziela mu określoną rolę. Wybrane dziecko samodzielnie dobiera sobie aktorów spośród swoich kolegów i ustala, kto kogo będzie grał.
4. Metoda malowania pięcioma palcami
Twórczynią tej metody jest pedagog Ruth F. Show. Zaobserwowała ona, że malowanie pięcioma palcami ma walory terapeutyczne (Wiącek, 2004, s. 25). Do malowania tą metodą, która odbywa się dłońmi i palcami używa się sześciu podstawowych kolorów: niebieskiego, czerwonego, żółtego, brązowego, zielonego i czarnego. Farby powinny znajdować się w miseczkach o wielkości odpowiadającej dłoni dziecka, aby mogło ono swobodnie nabierać farbę.
5. Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Weronika Sherborne była uczennicą Rudolfa Labana i metoda Ruchu Rozwijającego wywodzi się właśnie z jego koncepcji. Laban uważał, że poznanie własnego ciała ma ogromne znaczenie w budowaniu więzi między ludźmi, daje poczucie bezpieczeństwa, umożliwia poznanie przestrzeni, w której dziecko się znajduje. Metoda Weroniki Sherborne wynika z naturalnych potrzeb dziecka do nawiązywania bliskiego kontaktu fizycznego i emocjonalnego z rodzicami, tzw. baraszkowania.
Ewa Szczepańska
