Szanty rozumiane są przez ich miłośników, znawców i twórców jako literatura i muzyka ludzi uprawiających żeglarstwo, którzy dzielą się swoimi przeżyciami i doświadczeniami na morzu, obcują z naturą. I takie właśnie są szanty polskie: przedstawiają przygody marynarzy, opisują widziane przez nich miejsca, obrazują przywiązanie żeglarzy do ich statków, lub są pewnego rodzaju zwierzeniem się z problemów, jakie mogą przytrafić się zarówno marynarzom na morzu, jak i ich bliskim.
Szanty na świecie
Szanty towarzyszą miłośnikom żeglarstwa na całym świecie. Wiele z nich ma wymiar międzynarodowy, ta sama melodia ma kilak wersji językowych lub też jest śpiewana w pierwotnej wersji, zwykle angielskiej. Przykładami szant, które uchodzą za najpopularniejsze szanty polskie, chociaż mają angielskie korzenie są chociażby „Morskie Opowieści” i „Hiszpańskie dziewczyny”, które znalazły swoje stałe miejsce nie tylko w śpiewnikach żeglarskich, ale również harcerskich i turystycznych. Śpiewa się je często podczas wieczornych ognisk z gitarą.
Wiele razy w roku odbywają się w kraju przeglądy i festiwale szantowe, na których występują zarówno gwiazdy gatunku, jak i nowe zespoły, chcące zaistnieć i zaprezentować się miłośnikom muzyki żeglarskiej. Znawcy tematyki szantowej zauważają jednak pewien problem. Niektóre zespoły szantowe czerpią coraz więcej z muzyki folkowej z różnych stron świata. Coraz częściej można zauważyć w ich utworach wpływy muzyki irlandzkiej i celtyckiej, co według wielu szantowców sprawia, że utwory te zaczynają odbiegać od istoty gatunku.
Mimo to, nie da się ukryć, że tradycja szantowa w naszym kraju ma się dobrze i że szanty polskie nadal cieszą się wielką popularnością nie tylko wśród miłośników żeglarstwa, ale także wśród turystów i harcerzy, a nawet wielbicieli rocka i metalu, których idole też często inspirują się właśnie muzyką żeglarską.
