Łysienie androgenowe
Jest to najczęściej występująca forma łysienia. Najczęściej dziedziczona po ojcu i praktycznie nie uznaje się jej za dolegliwość, wymagającą szczególnego leczenia. Traktuje się ją raczej, jako cechę naszego zewnętrznego wyglądu, nierzadko jako pewien nasz atut, czy element rozpoznawczy.
Pomimo występowania tego rodzaju łysienia zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, nazywa się je łysieniem typu męskiego. Rozdzielmy zatem tą formę wzmożonego wypadania włosów na dwie grupy.
Mężczyźni
U osobników płci męskiej łysienie androgenowe zaczyna się od wypadania włosów w obrębie kątów czołowych, jak również na czubku głowy. Postępujące łysienie kończy się całkowitym zlaniem tych dwóch obszarów, pozostawiając resztkę włosów w okolicach skroni i z tyłu głowy. Jak już wspomniałam, ten rodzaj wypadania włosów często jest dziedziczony. Jeśli mamy w rodzinie wiele męskich członków z tym problemem, powinniśmy zacząć używać odpowiednich preparatów, które w jakimś stopniu mogą zahamować utratę owłosienia na głowie, lub oswajać się z myślą upodobnienia się w niedalekim czasie do części swoich przodków.
Obok czynników genetycznych łysienie androgenowe może być wywołane przez dihydrotestosteron, powstający podczas rozkładania się testosteronu. Substancja ta hamuje wzrost włosów na głowie, stymulując w tym samym czasie pojawianie się owłosienia na brodzie.
Łysienie androgenowe dotyka zazwyczaj mężczyzn po 40 roku życia, chociaż zdarzają się przypadki, gdy łysienie rozpocznie się już u dwudziestolatka.
Przy odpowiednio wcześnie podjętych krokach w zahamowaniu procesu łysienia androgenowego, możemy uzyskać zadowalające rezultaty. Nie zawsze zlikwidują całkowicie problem, ale mogą spowolnić jego postępowanie. W tej chwili istnieje kilka dróg walki z wypadaniem włosów. Jedną z nich jest zażywanie odpowiednich preparatów. Przy już powstałych zakolach czy łysej wysepki na czubku głowy, możliwe jest przeszczepienie włosów. Jest to jednak dość kosztowny zabieg.
Kobiety
U kobiet podobnie, jak i u mężczyzn, łysienie androgenowe może objawiać się wzmożonym wypadaniem włosów w obrębie kątów czołowych i na środku głowy. Przebieg dolegliwości wiązać się może także z łysieniem rozlanym, czyli przerzedzaniem się włosów na całej powierzchni owłosionej skóry głowy. Dolegliwość ta dotyka kobiet po 30 roku życia, a czasem wcześniej.
Przyczyną są, podobnie jak u mężczyzn, zaburzenia hormonalne. Często leczy się kobiety preparatami z estrogenem.
Łysienie plackowate
Ten rodzaj łysienia objawia się mocnym wypadaniem włosów na ograniczonych powierzchniach skóry, czego efektem jest pojawienie się łysych placków na głowie. W odróżnieniu od łysienia androgenowego gubienie kosmyków ma miejsce na całej powierzchni owłosionej skóry głowy, nawet w okolicach skroni i części potylicznej. Może w późniejszym stadium wywołać całkowite wyłysienie. W ciężkich przypadkach, wypadanie włosów obejmuje również twarz (brwi i rzęsy), pachy i okolice łona. Skóra w obrębie ognisk łysienia jest gładka, nie zmieniona chorobowo. Ponad połowa osób, dotkniętych tym schorzeniem, to młodzi ludzie, mający mniej niż 20 lat.
Choroba ta następuje nagle i często nagle znika, choć możliwe są późniejsze nawroty. Niejednokrotnie jest kompanem schorzeń typu: choroba tarczycy, bielactwo czy reumatoidalne zapalenie stawów. Niektórzy specjaliści twierdzą, że kilkadziesiąt procent przypadków łysienia plackowatego jest skutkiem działania mieszkowego liszaja płaskiego. Jednak konkretne przyczyny tego rodzaju łysienia nie są do końca znane. Podejrzewa się, że ma związek z zaburzeniami neurologiczno-psychologicznymi. Dlatego zalecana jest przy tej dolegliwości wizyta u psychologa.
Opisane dwa rodzaje łysienia są przypadkami dość często występującymi. Jeśli zatem dotknął nas problem silnie wypadających włosów, rozpoznawanie przyczyny naszego problemu zacznijmy od sprawdzenia, czy nie jest to łysienie androgenowe lub plackowate.
