Za rozpoczęcie Ery Wikingów uznawane jest zrabowanie klasztoru w Północno-Wschodniej Anglii, 8 stycznia 793 roku. Przez kolejne 250 lat Wikingowie Skandynawscy stawiali żagle na liczne podróże handlowe i łupieckie. Głównym przeznaczeniem początkowych wypraw były wyspy Brytyjskie, ale wkrótce, po kilku spektakularnych sukcesach, zaplanowane zostały nowe cele - miasta oraz wsie na wybrzeżu Francji, Hiszpanii, a również Włoch. Równocześnie, zwracając oczy na Wschód, inne wyprawy łupiły i podbijały obszary obecnej Rosji oraz krajów słowiańskich, zapuszczając się do tak dalekich obszrów jak Morze Kaspijskie. Następna grupa wojowników działała na obszarach północno-zachodnich, odkrywając Grenlandię i kolonizując Islandię. Niektóre z tych grup zapuściły się tak daleko, że były w stanie zbudować tymczasowe osady w północno-wschodniej części Ameryki Północnej, przeszło 400 lat przed jej odkryciem przez Kolumba.
Wikingowie z terenów Norwegii, podobnie jak z innych rejonów, przybyli głównie z obszarów o niezbyt dużej ilości ziemi pod kolonizację, głównie z południa i zachodu kraju. W tym czasie, regiony wcześniej niezamieszkałe, przede wszystkim na południowym-wschodzie oraz północy Norwegii, zaczęły zapełniać się kolonistami, zajmującymi się głównie uprawą ziemi i hodowlą zwierząt.
Wpływ Wikingów na historię europy doprowadził do zakłócenia ekonomicznego, zwłaszcza w Anglii i Północno-Zachodniej Francji oraz po części do upadku epoki Karolińskiej. Następnym skutkiem oddziaływań Wikingów, było stworzenie Normandii przez kolonistów osiadłych w północno-zachodniej Francji. Normanowie, potomkowie Wikingów, odegrali bardzo dużą role w ekspansji militarnej Europy w XII i XIII wieku, podbijając Anglie i południowe Włochy oraz wnieśli duży wkład w Krucjaty prawie podbijając Imperium Bizantyjskie.
Chrzest Wikingów w XIV wieku spowodował znaczne ograniczenie wypraw łupieckich, a w rezultacie spoił większą część społeczeństwa z cywilizacją Zachodniej Europy, pozostawiając po Wikingach fascynującą literaturę – sagi, mity oraz poezję.
