Historia sztuki: Alfons Mucha

Mucha urodził się 24 lipca 1860 w Iwanczycach koło Brna jako syn urzędnika sądowego. Dość wcześnie odkrył swoje zamiłowanie do sztuki i bezskutecznie usiłował dostać się na Akademię Praską. Wyjechał więc do Wiednia i zatrudnił się w pracowni zajmującej się projektowaniem dekoracji teatralnych. Wyrobiwszy sobie znajomości, dzięki mecenatowi mógł rozpocząć studia na Akademii Sztuk Pięknych. Potem przeniósł się do Paryża, gdzie nasiąknął impresjonizmem. Przez pewien czas dzielił pracownię z samym Gauginem. Przełomowe w jego karierze było zamówienie na plakat teatralny do sztuki Gismonda, które w 1895 roku przyniosło artyście sławę jednego z największych secesjonistów. Od tego czasu tworzył przede wszystkim projekty na zamówienie oraz założył szkołę malarstwa.
W 1910 roku rozpoczął tworzenie dzieła swojego życia - cyklu „Epopeja słowiańska", który miał prezentować najważniejsze wydarzenia z dziejów Słowian. Aby zbadać prawdę historyczną o malowanych wydarzeniach, podróżował do Rosji, Polski, Serbii i Bułgarii. Ostatecznie, 1 września 1928 roku podarował swoje dzieła państwu. Cykl obejmuje dwadzieścia ogromnych płócien ilustrujących wydarzenia od prehistorii aż do XIX wieku. Obecnie podziwiać można je w muzeum na zamku z Morawskim Krumlovie.
Późniejszym dziełom Muchy krytyka zarzucała anachronizm. W 1938 rozpoczął pracę nad tryptykiem „Wiek rozumu", „Wiek mądrości" i „Wiek miłości", ale nie udało mu się go ukończyć. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Pragi i przesłuchaniu przez gestapo zmarł mając 79 lat.
Wiele z jego dział było przez przyjaciół i rodzinę chronionych przed władzami komunistycznymi, co pozwoliło je zachować, ale też sprawiło, że praktycznie aż do lat 90 ubiegłego wieku Mucha był nawet samym Czechom niezbyt dobrze znany.
Jego malarstwo zmieniało się wraz z nim i jego życiem. Styl, który prezentował w początkowym, praskim okresie swojej twórczości jest właściwie utożsamiany z pojęciem Art Nouveau. Rozpocząwszy karierę wizerunkami kobiet i typowo secesyjnymi pracami z motywami dekoracyjnymi i roślinnymi, dojrzewając artystycznie coraz więcej czasu poświęcał tematom narodowym. Odrębne miejsce w jego twórczości zajmują również pastele, o mrocznym charakterze, przypominające o łączących się z pięknem lękiem, cierpieniem i rozpaczą. Mucha był również fotografem. Fotografował w naturalnym świetle, sam zdjęcia wywoływał. Rozpoczął od zdjęć modelek w swojej pracowni, a potem zaczął za pomocą fotografii uwieczniać również swoich przyjaciół i siebie.
Historia życia Muchy to też historia sztuki. Wizytę w muzeum Muchy w Pradze czy w muzeum w Morawskim Krumlovie można nie tylko uwzględnić w planach wakacyjnych wojaży, ale wręcz potraktować jako pretekst do odbycia wycieczki do Czech. Warto na własne oczy przekonać się, dlaczego uznajemy Muchę za jednego z największych, jeśli nie największego z malarzy secesyjnych.