Początki impresjonizmu w Polsce.

W obrazie artysta bardzo nowocześnie podszedł do barw i analizy ich zachowania w promieniach światła. Autor po mistrzowsku rozwiązał wiele problemów artystycznych, na przykład odblaski na pergoli czy grę świateł na karafce z czerwonym winem. Bardzo trafnie nowy nurt ocenił Wojciech Gerson (1831-1901): ,,Artysta patrzy na barwę, na światło i oddaje to, co widział, barwę i światło. Jeśli bezpośrednim wynikiem tego patrzenia są plamy, maluje plamy, notując zaś pędzlem prawie w lot doznane wrażenie, jest impresjonistą". Uczniowie Wojciecha Gersona: Józef Pankiewicz (1866-1940), Władysław Podkowiński (1866-1895) i Leon Wyczółkowski (1852-1936), w 1889 roku przebywają w Paryżu. Z zainteresowaniem chłoną to, czym  żyje artystyczna bohema, a więc podejściem artystów francuskich do malarstwa i technik malarskich. Sami zaczynają tworzyć w nowym duchu. Rok później, gdy chcą swoje płótna wystawić w warszawskiej Zachęcie, spotyka ich zawód. Większość ich prac nie została przyjęta. Wzorem swoich francuskich kolegów zaprezentowali je w prywatnym salonie znanego mecenasa sztuki, Aleksandra Krywulta. Wkrótce Józef Pankiewicz namalował cykl krajobrazów z okolic Kazimierza nad Wisłą. Niektóre jego prace zdumiewająco dobrze nawiązują do stylistyki Vincenta van Gogha. W tym czasie intensywnie tworzy także Władysław Podkowiński. Doskonałym tego przykładem są obrazy przedstawiające widok z okna jego warszawskiej pracowni na Nowy Świat latem i zimą, a także szereg obrazów z plenerów z lat 1891 i 1892
        Nieco odmienne problemy artystyczne pojawiają się w płótnie ,,Mokra Wieś", gdzie dominującym elementem kompozycji jest woda i powstałe na niej refleksy. Był to ulubiony temat w twórczości impresjonistów i nie trzeba się dziwić, że woda stanowi także temat innych obrazów Podkowińskiego, ot, chociażby w obrazie zatytułowanym ,,Strumień między drzewami".
        Kolejnym malarzem, który po powrocie z Francji żywiołowo przeżywał swój kontakt z impresjonizmem, był Leon Wyczółkowski. Przez pewien czas malował na Polesiu i Ukrainie. Szereg jego płócien doskonale oddaje doświadczenia paryskie. Świadomie używał zasady kontrastu barw, gdzie na przykład zachodzącemu w czerwieni słońcu odpowiadają zielonkawe cienie.
Na kresach przez pewien czas malował też Jan Stanisławski (1860-1907).
        Dwóch krakowskich artystów, Stanisław Wyspiański (1869-1907) i Józef Mehoffer (1869-1946) także przeżyło epizod impresjonistyczny, kiedy znaleźli się w Paryżu. Co prawda, nie stali się aktywnymi propagatorami tego nurtu, ale z pewnością to doświadczenie miało wpływ na  ich malarstwo.
    Zamykając przegląd polskich twórców doby impresjonizmu, należy wspomnieć o Oldze Boznańskiej (1865-1940). Malarka ta, sama, podobnie jak Aleksander Gierymski, doszła do idei impresjonizmu i została jej wierna przez całe życie. Jej impresjonizm był nacechowany nieco innym ładunkiem emocjonalnym niż ten, który dostrzegamy u impresjonistów francuskich..
        Impresjonizm pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny i stał się najważniejszym punktem wyjścia dla nurtów sztuki współczesnej. Obrazy mistrzów tego czasu były za ich życia często kupowane za bezcen, nieraz jako ciekawostka, swoiste kuriozum. Z czasem opinia na ten temat diametralnie się zmieniła. Obecnie dzieła impresjonistów osiągają najwyższe ceny na światowych aukcjach i stanowią cenne uzupełnienie ekspozycji w liczących się galeriach publicznych i prywatnych.