Wydaje się, że decoupage pochodzi od syberyjskich koczowników, ponieważ znaleziono ich ozdobione grobowce pochodzące sprzed naszej ery. Jednak zwykło się uważać, że sztuka decoupage pochodzi z Chin gdzie chińscy wieśniacy ozdabiali swoje domy, między innymi okna, lampiony i inne przedmioty codziennego użytku kolorowymi wycinankami.
Prawdziwy rozkwit tej techniki datuje się na XVII wiek, kiedy zdobione chińskie meble stały się niezwykle popularne w Europie. Wtedy to sztukmistrzowie weneccy zaczęli produkcję podróbek. Na meble naklejano wycinane, ręcznie malowane obrazki. Pokrywano je dużą ilością lakieru, aby obrazek nie był wyczuwalny a oddawał piękno przedmiotów wykonywanych w Chinach. Popyt na decoupage był tak wielki że malowidłami pokrywane były całe meble, ściany czy sufity. Na zatrudnianie mistrzów mogła sobie jedynie bogata część społeczeństwa. Natomiast biedniejsza część radziła sobie wycinając ozdoby z rysunków współczesnych malarzy i te naklejali na meble. W ten sposób wiele dzieł malarskich uległo zniszczeniu.
W XVIII i XIX wieku ta forma sztuki wydostała się poza granice Włoch. Decoupage przedostał się na dwór Ludwika XV, gdzie stał się ulubionym zajęciem dam dworu. Także w Anglii sztuka ta stała się wielce popularna. Tam wydano pierwszą książkę zawierającą 1.500 ilustracji które można było wycinać i wykorzystać w decoupage’u. Książkę można nazwać pierwszym poradnikiem decoupage, ponieważ obok rysunków zawierała instrukcje jak zrobić zdobienie. Sztuka z czasem stała się bardzo sentymentalną. Co ciekawe nazwa tej formy sztuki jest młodsza niż sama sztuka, decouper jest francuskim słowem oznaczającym wycinać.
