Spośród trzynastu użytków ekologicznych ustanowionych w Gdańsku trzy mają za zadanie ochronę miejsc zimowania nietoperzy. Cieszy takie podejście władz mojego miasta do tych sympatycznych stworzeń, o których przeciętny człowiek raczej mało wie z uwagi na ich nocny tryb życia i ukrywanie się w mroku.
Wpływ działalności ludzkiej na obszar Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego stwarza czasem zagrożenia dla jego przyrody. Ale obecności człowieka w Parku nie da się uniknąć. Co więcej, przy zachowaniu odpowiednich warunków jest ona ze wszech miar pożądana.
Fauna Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego jest różnorodna i ciekawa. Najlepiej spośród niej poznane są przez naukowców ptaki. Sporo wiemy też o innych kręgowcach. Ale przedstawiciele pozostałych zwierząt w Parku nie są bynajmniej mniej interesujący.
Trójmiejski Park Krajobrazowy przyczynia się do ochrony występujących w nim gatunków rzadkich i zagrożonych. Omawiając tę jego funkcję, najpierw zajmę się organizmami osiadłymi, czyli roślinami i grzybami. Osobno natomiast napiszę o zwierzętach, które z powodu zdolności do aktywnego przemieszczania się wymagają nieco innych zabiegów ochronnych.
W planach ochrony Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego można wyróżnić dwa pozornie sprzeczne, a w istocie wzajemnie uzupełniające się podejścia: „przyrodniczo-konserwatorskie” i „gospodarcze”. Nie powinno się ich sobie przeciwstawiać. Oba są ważne, oba pełnią swoją istotną rolę w Parku.
Duże drapieżniki, do których w Polsce zalicza się rysia, wilka i niedźwiedzia brunatnego, to prawdziwe symbole dzikiej przyrody. W celu ich skutecznej ochrony są badane przez naukowców. Wśród tych badań może najciekawsze dla zwykłego człowieka są badania nad wilkami, a to z powodu ich społecznego życia w rodzinnych grupach.
Na całym świecie w dramatycznym tempie spada liczba pszczół i innych owadów zapylających. Giną z powodu stosowania chemicznych środków w rolnictwie, oraz z powodu chorób atakujących osłabione chemią organizmy.
Ponieważ od tysiącleci uprawiamy rolnictwo, to z wyjątkiem marginalnych, zanikających kultur gdzieś w Afryce i Ameryce Południowej zrezygnowaliśmy niemal całkowicie ze zbieractwa.
Życie człowieka bez otaczającej go przyrody nie miałoby sensu. Nie dla wszystkich jednak jest to takie oczywiste. Wystarczy rozejrzeć się wokoło by dostrzec, jak potrafimy niszczyć środowisko. A to właśnie z niego powinniśmy czerpać wszystko, co nam potrzebne.
