Zacznijmy jednak od ptaków. Ciekawsze z nich to bielik i inne szponiaste, kilka gatunków sów, dzięcioły czarny i zielony, krętogłów, gołąb siniak, żuraw czy bocian czarny. Osobliwością jest fakt, że (pewnie powodem są wzgórza morenowe w krajobrazie Parku) gnieździ się tu pliszka górska, a na zimę parkowe potoki przypodobały się tatrzańskiemu pluszczowi.
Ssaki Parku to liczne nietoperze, wszystkie naturalnie występujące w Polsce łasicowate, jeż wschodni, rzęsorek rzeczek i wiele innych małych ssaków, a z dużych dzik, jeleń i sarna. Sporadycznie zawędrowuje do nas łoś.
Z gadów mamy jaszczurki zwinkę, żyworodną i padalca, a także żmiję i zaskrońca. Płazów jest wiele – warto wymienić traszki i rzekotkę drzewną, a widywana była i grzebiuszka ziemna. Z ryb najciekawszy jest chyba pstrąg potokowy, który ma tutaj swoją lokalną, endemiczną formę. Minog strumieniowy występuje tu także.
Z owadów niewątpliwie motyle są najciekawsze dla obserwatora. Widuje się tu choćby pazia królowej, jest kraśnik zmienny czy mieniak tęczowiec, a także rusałka żałobnik. Chrząszcze to przede wszystkim kilkanaście gatunków biegaczy i pachnica dębowa. Wiele jest także gatunków muchówek, ważek i pszczołowatych. Poza zaś owadami inne bezkręgowce to chociażby ślimaki: świdrzyk żeberkowany i ślimak ostrokrawędzisty oraz pająk tygrzyk paskowany.
Prawidłowa ochrona fauny TPK musi obejmować równocześnie ochronę siedlisk i gniazdowisk, a także żerowisk i szlaków migracyjnych zwierzostanu. Dlatego postuluje się na przykład rezygnację z zabudowy cieków i zbiorników wodnych Parku, a także usuwanie takowej zabudowy już powstałej. Konieczne jest też uwzględnienie w gospodarce leśnej pozostawiania martwego drewna dla uzależnionych od niego ekologicznie owadów, a także starych drzew z dziuplami dla gniazdujących ptaków.
Przewiduje się także wzbogacanie roślinności o gatunki ważne jako źródła pokarmu parkowych zwierząt – oczywiście spośród gatunków naturalnie występujących w Parku.
Osobnym zagadnieniem są migracje zwierząt poruszających się po lądzie. Im grożą przede wszystkim kolizje na szlakach komunikacyjnych oraz przerwanie ciągłości ich własnych szlaków. Dla ssaków oraz płazów przekraczających drogi należy pobudować odpowiednie przejścia, a same drogi na poboczach zagrodzić. Tymczasowym rozwiązaniem dla płazów podążających na miejsca rozrodu może też być samo zagrodzenie drogi, i przenoszenie na drugą stronę gromadzących się płazów.
Ważne jest także zapobieganie izolacji przyrodniczej Parku i poszczególnych jego części. Dlatego należałoby połączyć korytarzami ekologicznymi jego część północną i południową, a także sam Trójmiejski Park Krajobrazowy z położonymi bardziej na zachód Lasami Lęborskimi i Kaszubskim Parkiem Krajobrazowym.
