Bioróżnorodność, czyli różnorodność życia na Ziemi, to fundament, na którym opiera się funkcjonowanie naszej planety. Każdy gatunek, niezależnie od swojej wielkości czy roli, wypełnia określone zadanie w globalnym ekosystemie. Zaburzenie tej równowagi przypomina wyciąganie cegieł z fundamentu budynku – w końcu cała konstrukcja zaczyna się chwiać. Właśnie dlatego ochrona bioróżnorodności nie jest fanaberią ekologów, ale sprawą życia i śmierci dla planety, na której wszyscy żyjemy.
Ludzi od wieków fascynuje krajobraz prastarych puszcz, którego nieodłączną częścią są martwe i zamierające drzewa. Mamy tego dowód choćby w literaturze. Niestety w świadomości kilku ostatnich pokoleń pojęcie lasu zmieniło się – a to za sprawą utylitarnego leśnictwa dążącego do maksymalizacji zysków z pozyskania drewna kosztem innych, zwłaszcza ekologicznych funkcji lasu. W miejsce pierwotnej puszczy mamy więc wizję „zadbanego i uporządkowanego” drzewostanu. Zatem potrzebna jest nam edukacja.
W planach ochrony Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego można wyróżnić dwa pozornie sprzeczne, a w istocie wzajemnie uzupełniające się podejścia: „przyrodniczo-konserwatorskie” i „gospodarcze”. Nie powinno się ich sobie przeciwstawiać. Oba są ważne, oba pełnią swoją istotną rolę w Parku.
