Wierzyć, to nie chcieć wiedzieć co jest prawdą (Friedrich Wilhelm Nietzsche).
Interesuje mnie rozwiązywanie zagadek, a szczególnie zagadek dziejów - błędnie zwanych historią. Interesuje mnie również ukazywanie prawdy, faktycznych zdarzeń. Wyjaśnianie niewyjaśnionego.
dobre pytanie :) Kiedyś założyłem profil na Artelis, umieściłem 382 artykuły, a potem usunąłem artykuły i konto, ale wróciłem ponownie :)
Wszystko spaja się w piękną całość i wychodzi efekt.
Wiedzę, prostolinijność, uczciwość.
Zdzisław Beksiński, mistrz mrocznych wizji i architekt niepokojących światów, powiedział kiedyś: „Artysta powinien mieć wroga, bo tylko wrogość uszlachetnia formę.” W tych słowach nie ma przesady – jest natomiast brutalna prawda o napięciu, które rodzi prawdziwą sztukę. Czy bez oporu może powstać coś wielkiego?
Starożytne kultury wypracowały różnorodne rytuały pieczętowania umów, od "plucia w dłonie" po bardziej złożone ceremonie. Te zwyczaje, często oparte na symbolice ciała i natury, odzwierciedlały wiarę w moc gestów oraz potrzebę zaufania w świecie bez pisma. Przyjrzyjmy się kilku fascynującym przykładom praktyk, które kształtowały relacje międzyludzkie w dawnych czasach.
Czy człowiek zawsze jadł mięso? I czy zawsze robił to z obojętnością? Historia pokazuje coś zgoła innego. Wśród pierwotnych społeczności panował nie tylko głód, ale i głęboki szacunek wobec przyrody. Polowanie było rytuałem, a nie rutyną. Dziś, gdy mięso produkuje się szybciej niż myśl, warto wrócić do pytań starych jak ogień: skąd bierze się nasz pokarm i czy godzimy się z ceną, jaką za niego płacą zwierzęta?
W PRL-u pisarz bez legitymacji partyjnej był jak żeglarz bez mapy – mógł płynąć, ale zawsze pod prąd. Cenzura, polityka wydawnicza i presja ideologiczna sprawiały, że sukces bez kompromisów wydawał się niemożliwy. A jednak byli tacy, którzy go osiągnęli. Lem, Mrożek, Konwicki – nazwiska, które dziś budzą podziw, a wtedy budziły niepokój władz. To opowieść o twórcach, którzy nie sprzedali pióra za przynależność.
Nie każda dusza słyszy ten sam dźwięk, choć gra ta sama melodia. Literatura, jak każda sztuka, jest tworem osobistym – a przez to subiektywnym. Rozmowa z Tomaszem Marzeckim, wybitnym aktorem i znawcą słowa, uświadomiła mi prostą prawdę: sztuki nie trzeba poprawiać. Nie po to powstała. Nie po to mówi. Dzieło literackie nie musi trafiać do wszystkich, by być prawdziwe i warte zapamiętania.
