Wierzyć, to nie chcieć wiedzieć co jest prawdą (Friedrich Wilhelm Nietzsche).
Interesuje mnie rozwiązywanie zagadek, a szczególnie zagadek dziejów - błędnie zwanych historią. Interesuje mnie również ukazywanie prawdy, faktycznych zdarzeń. Wyjaśnianie niewyjaśnionego.
dobre pytanie :) Kiedyś założyłem profil na Artelis, umieściłem 382 artykuły, a potem usunąłem artykuły i konto, ale wróciłem ponownie :)
Wszystko spaja się w piękną całość i wychodzi efekt.
Wiedzę, prostolinijność, uczciwość.
Praktyka „plucia w dłonie” to fascynujący zwyczaj pieczętowania transakcji, sięgający starożytności. Choć dziś wydaje się osobliwa, niegdyś niosła głębokie znaczenie symboliczne i prawne. Ślina, łącząc strony umowy, uświęcała ją, budując zaufanie tam, gdzie brakowało świadków czy pisma. Ten gest, zakorzeniony w wierzeniach o duszy i życiu, ukazuje, jak dawne kultury pojmowały zobowiązania.
Józef Unrug, wiceadmirał polskiej Marynarki Wojennej, dowodził heroiczną obroną Wybrzeża w 1939 roku. Urodzony w Niemczech, płynnie mówił po niemiecku, lecz po 1 września 1939 roku, w akcie niezłomnego patriotyzmu, „zapomniał” tego języka. W niewoli odmawiał rozmów z Niemcami bez tłumacza, stając się symbolem oporu i wierności Polsce.
Złodziej kradnie własność intelektualną, publikuje ją jako film wideo w internecie, a właściciel praw pozostaje bezradny. Minął miesiąc, a popularny serwis ignoruje prawo, sąd i prokuratura działają w żółwim tempie, a złodziej zarabia na tantiemach. Instytucje zawodzą, czas ucieka, a właściciel musi jeszcze płacić 100 zł za zabezpieczenie roszczenia w sądzie. Dlaczego system nie chroni twórców?
Podpisanie pisma do prokuratury profilem zaufanym powinno wystarczyć – tak stanowi eIDAS i polska ustawa o podpisie elektronicznym. Mimo to prokurator wzywa do odręcznego podpisu, a potem i tak zgłaszający trafia na policję, gdzie składa zeznania i podpisuje klauzulę o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Po co więc podwójne podpisywanie, skoro podpis elektroniczny ma moc prawną równą odręcznemu?
Etyka powinna być uniwersalnym wzorcem moralnym, lecz w praktyce różne zawody mają odmienne standardy. Dla autora książek nieetyczne jest pobieranie pieniędzy za spotkania autorskie, dla prawnika – niepobranie honorarium z góry. Dlaczego więc w niektórych profesjach płatność za niepełną lub nieskuteczną pracę jest normą? Czy etyka zawodowa to rzeczywiście etyka, czy raczej zbiór uzasadnień dla przyjętych praktyk?
