Jak pewność siebie wpływa na atrakcyjność?

Czy zdarzyło Ci się zrezygnować z randki z powodu pryszcza na nosie albo z klasowego spotkania po latach, dlatego, że utyłaś 20 kilo od czasu lat szkolnych? Czy z rozpaczą przymierzałaś kolejne spodnie w galerii handlowej i po całym dniu spędzonym na poszukiwaniach odpowiednich ciuchów dochodziłaś do wniosku, że w niczym dobrze nie wyglądasz? Czy unikasz publicznego zabierania głosu, ponieważ tysiące myśli o tym, w jaki sposób możesz „źle wypaść” przychodzą Ci do głowy? Te pesymistyczne myśli pokazują Ci, że brakuje Ci pewności siebie.

Ale są ludzie, którzy śmiało powiedzą to, co myślą, nawet w szerszym gronie osób, w bluzce założonej na lewą stronę, w nie pasujących do siebie skarpetkach i w niemodnym garniturze.

Podziwiamy ich, chociaż sami jesteśmy przekonani o tym, że niemożliwe jest to, żeby nas  zaakceptowano,  jeśli  wyglądamy nie najlepiej, jąkamy się, czy  nie mówimy płynnie, albo jeżeli nie mamy „wystarczającej”  wiedzy o czymś.

To paradoksalne ale niestety częste, że łagodnie traktujemy innych, a surowo siebie.

Mówi się, że geniusz ma w sobie cechy szaleństwa. Że genialne osoby są często szalone. Moim zdaniem to, co bierze się za szaleństwo jest często przejawem pewności siebie, swojej wartości i wartości tego, co się w życiu robi.

My określamy mianem szaleństwa często te zachowania, których nie potrafimy zrozumieć. No bo jak można nie przejmować się opinią innych? Trzeba mieć coś w sobie z szaleńca, żeby zaśpiewać w miejscu publicznym, pojawić się na przyjęciu w niemodnym ubraniu, czy nie ukrywać plamy na bluzce.

Ludzie genialni charakteryzują się często dużą pewnością siebie. A osoby pewne siebie raczej nie koncentrują swojej uwagi na pesymistycznych przewidywaniach, dlatego osiągają sukcesy, a ich niekonwencjonalne zachowania się im wybacza, lubi, a nawet naśladuje.

Pamiętasz niemodny i stale wymięty  prochowiec genialnego i kochanego przez widzów porucznika Columbo, bohatera amerykańskiego serialu z lat sześćdziesiątych?  On ten prochowiec wypromował i na ulicach zaczęły pojawiać się osoby ubrane podobnie.

Columbo zachowywał się dziwacznie. Kiedy prowadził śledztwo  wcześnie rano, zabierał w kieszeni do pracy jajka na twardo. Był  roztargniony, nie umiał pływać, był  marnym kierowcą, nieustannie palił cygaro i pił dużo kawy, rozmawiał ze swoim otyłym psem rasy basset, miał szklane oko, był niepozorny z wyglądu, ubierał się niemodnie i jeździł starym zdezelowanym samochodem. Mimo swoich wad i natręctw (lęk wysokości, lęk przed szpitalem, przed bronią i wiele innych) nie unikał kontaktu z ludźmi, wręcz odwrotnie, wchodził śmiało wszędzie i rozmawiał z każdym bez oznak nieśmiałości.

Osoby o dużej pewności siebie nie koncentrują się na tym, w jaki sposób może odebrać je  otoczenie, ale na tym, co jest dla nich ważne, na tym, co robią, do czego dążą, na realizowaniu swoich marzeń.


Pewność siebie to wolność od lęków o to, że inni  nas nie zaakceptują, że źle o nas  pomyślą. To życie z ufnością,  że świat nam nie zagraża.


Pewność siebie jest nieodłącznie związana z poczuciem własnej wartości, a więc z  przeświadczeniem, że jesteśmy warci miłości i poświęcenia nam uwagi niezależnie od tego, że mamy wady i że jesteśmy niedoskonali. To zgoda na to, że nie wszyscy muszą nas lubić i nie czucie się z tego powodu mniej wartościowym człowiekiem.

To brak lęku o to, że druga osoba odkryje nasze słabe strony.  To cenienie samego siebie, docenianie swoich osiągnięć i talentów i dążenie do spełniania swoich marzeń bez paraliżującego lęku przed porażką. Bo porażka dla osoby pewnej siebie nie istnieje. Jest dla niej jedynie pożyteczną informacją zwrotną mówiącą jej o tym, jakie wnioski może wyciągnąć z tego, co się stało , żeby w przyszłości osiągnąć to, do czego dąży.

W parze z  pewnością siebie idzie często skromność. Bo ten, kto docenia siebie i swoje mocne strony,  nie potrzebuje  udowadniać sobie i innym swojej wartości.  Nie musi być głośnym , żeby zostać zauważonym i docenionym. Nie potrzebuje w tak dużym stopniu jak osoba niepewna   siebie , szukać potwierdzenia dla tego, że robi coś dobrze płynącego z zewnątrz.

Nieśmiałość i wycofanie w takim samym stopniu mogą świadczyć o małej pewności siebie jak potrzeba ciągłej rywalizacji, przesadne eksponowanie swojej przynależności do jakiejś grupy, podkreślanie swoich racji, częste wszczynanie kłótni, staranie się o to, żeby inni myśleli podobnie. To wszystko może być  szukaniem potwierdzenia swojej racji w sytuacji, kiedy samemu nie ma się takiego przekonania w sobie.

Czasem spotykając kogoś, próbuję wyobrazić sobie, jaką była ta osoba jako dziecko, jak wyglądało jej dzieciństwo

Często osoby , których obecności nie da się nie zauważyć, starające się być wyraziste, głośne, dominujące, nie czuły się jako dzieci przez swoich rodziców dostatecznie zauważane i doceniane. Wyobrażam sobie, jak głośno musiały krzyczeć i się zachowywać, żeby skupić na sobie uwagę rodzica. Nie uwierzyły, że to, co robią, jak żyją, w co wierzą jest wartościowe i ciągle potrzebują znajdować na zewnątrz aprobatę, żeby samemu udowadniać sobie swoją wartość i podnosić w ten sposób pewność siebie.

Inne dzieci , którym również brakuje  pozytywnych informacji zwrotnych od swoich rodziców, chociaż mogą dostawać od rodziców wiele uwagi, także nie uwierzą  w swoją skuteczność i będzie im brakowało  pewności siebie .

U dzieci z małą pewnością siebie, które nie nauczyły się byciem głośno domagać zwrócenia na siebie uwagi (bo albo ten sposób nie był skuteczny albo tą uwagę ze strony rodziców dostawały) , mała pewność siebie przejawia się obawą przed ludźmi, wycofywaniem się z kontaktów, nie podejmowaniem wyzwań.

Bo rodzice mogą w różny sposób swoją uwagę dawać dziecku. Mogą na przykład zwracać na nie uwagę najczęściej w momentach, w których robi coś zdaniem rodziców źle i krytykować je za to. Mogą próbować motywować dziecko poprzez porównywanie go do innego dziecka, które robi coś lepiej. Osłabiają takimi porównaniami wiarę dziecka w samego siebie, wpajając mu, że jest gorszy i nie zasługuje na pochwały, chociaż stara się zadowolić rodziców tak, jak potrafi. Jeśli dziecko często słyszy, że nie robi czegoś dobrze, a pochwał od opiekunów jest mało, wtedy  nie buduje się w nim pewność siebie.

Ale jeśli rodzice tylko chwalą nie dając dziecku adekwatnych komunikatów zwrotnych, kiedy zrobi coś rzeczywiście nie dobrze , dziecko wchodząc w dorosłe życie zderza się boleśnie z rzeczywistością, w momencie, w którym dowiaduje się od osób z zewnątrz, że nie robi wszystkiego idealnie. W takiej sytuacji jego duża w dzieciństwie pewność siebie może drastycznie spadać.

Inny przejaw nadopiekuńczej rodzicielskiej miłości może polegać na wyręczaniu dziecka w obowiązkach. Na braniu za nie całej odpowiedzialności za  jego zachowanie na siebie. Jeśli mama każe dziecku oddać odkurzacz i sprząta za niego w jego pokoju, żeby  nie obciążyć dziecka, wtedy ono może zacząć tłumaczyć sobie zachowanie nadopiekuńczej mamy w ten sposób, że samo nie jest na tyle zdolne, żeby zrobić coś dobrze, tak jak robi to mama. U takiego dziecka poczucie pewności siebie też będzie niewielkie.

To, w jakim stopniu człowiek jest pewny siebie jest głównie wynikiem tego, jak traktowali go rodzice i ważne dla niego osoby, z którymi miał kontakt w dzieciństwie.

Tego, co przekazywali mu  na temat świata, który go otacza, innych ludzi i jego samego. Jeżeli nie nauczyli swojego dziecka ufności w stosunku do innych ludzi, jeżeli wpoili mu lęk przed światem i nie doceniali tego, co dziecko robiło i tego, jakie było, jeśli nie interesowali się tym, jakie ma zdanie na różne tematy, dając mu odczuć, że to, co myśli nie jest ważne, ale często je krytykowali, wtedy, kiedy dziecko dorośnie, odczuwa paraliżujący lęk przed podejmowaniem wyzwań i przed odnoszeniem porażek.

Na szczęście możemy w naszym dorosłym życiu sami wpłynąć  na to, żeby stać się pewniejszymi siebie. Żeby lęk nas nie paraliżował i nie odbierał nam szansy na osiąganie sukcesów, na nawiązywanie relacji z interesującymi ludźmi, na szczęśliwe, spełnione życie, w którym będziemy robić to, co nam przynosi przyjemność, a nie to, co jest podyktowane obawą przed tym, jak ocenią nas inni.

To właśnie pewność siebie, jaką emanował porucznik Columbo wpływała na to, że mimo wielu wad i swojej dziwaczności był przez widzów podziwiany i kochany. Akceptujemy zwykle osoby, które nie ukrywają swoich słabości. Szanujemy tych, którzy śmiało wyrażają swoje opinie i „robią swoje” niezależnie od opinii otoczenia. Czujemy przed takimi osobami nawet respekt i podziwiamy ich za odwagę i niezależność.

Siła pewności  siebie w magiczny niemal sposób sprawia , że za osobą, która ją ma podążają inni

• Osoba pewna siebie staje się dla innych przewodnikiem, ma dar przekonywania innych, ponieważ to, co mówi brzmi wiarygodnie z tego względu, że  ona sama  wierzy w możliwy sukces i sens swojego działania.

• Osoba pewna siebie sprawia wrażenie takiej, która poradzi sobie zawsze w każdej trudnej sytuacji, dlatego  jej obecność daje innym silne poczucie bezpieczeństwa.

• Osoba pewna siebie podejmuje wyzwania, bo nie jest sparaliżowana lękiem przed porażką. Spełnia swoje marzenia, bo nie boi się ryzykować i szukać dla siebie  lepszego miejsca w życiu i zajęcia przynoszącego jej więcej satysfakcji. 
• Osoba pewna siebie nie utyka na długie lata w pracy, która zaczyna ją nudzić z tego jedynie powodu, że ta praca, chociaż nudna daje jej poczucie bezpieczeństwa, ale szuka nowych, ciekawych wyzwań.
• Osoba pewna siebie nie żyje w pustym związku z partnerem, z którym łączy ją tylko przyzwyczajenie i dobra materialne, bo wierzy, że znajdzie partnera, z którym będzie czuła się szczęśliwsza.
• Osoba pewna siebie nie obawia się zmian i aktywnie wprowadza w swoje życie zmiany, jeśli nie czuje się dobrze w sytuacji, w której się znajduje. Decyduje o swoim życiu nie czekając aż zadecyduje o nim przypadek lub ktoś inny.
• Osoba pewna siebie osiąga sukcesy w życiu, ponieważ nie obawia się ponawiać prób ich osiągnięcia, nawet jeżeli za pierwszym, czy dziesiątym razem jej się to nie udaje, bo wierzy, że może osiągnąć to, czego chce. Jest uparta w dążeniu do osiąganiu swojego celu i pracowita.
• Osoba pewna siebie zna i docenia swoje talenty , ale pracuje cały czas nad ich rozwijaniem. Ta cecha jest szczególnie widoczna u wybitnych naukowców  pracujących uparcie nad wynalazkami czy  muzyków doskonalących swój warsztat.
• Osoba pewna siebie nie obawia się inicjowania kontaktów z innymi ludźmi, nie obawia się uśmiechać do nieznajomych, nie onieśmielają jej ci, których podziwia, więc ma grono przyjaciół, którzy ją inspirują, i z którymi się nie nudzi. Ponieważ robi ciekawe rzeczy i otacza się nietuzinkowymi ludźmi, sama staje się atrakcyjna dla innych.
• Osoba pewna siebie patrzy prosto w oczy, a kontakt wzrokowy i jej uśmiech sprawiają , że odbierana jest jako atrakcyjna.
• Osoba pewna siebie nie obawia się bliskości z drugą osobą, ponieważ nie potrzebuje  niczego przed nikim ukrywać. Potrafi brać i dawać. Zarówno miłość, czułość, jak i dobra materialne. Czuje się bezpiecznie w relacjach z innymi osobami, pozwala się kochać, dlatego jest zwykle kochana.