Zanim upowszechniły się różnego rodzaju media masowe, właściwości komunikowania masowego odnoszono tylko do prasy, później – w latach czterdziestych – gdy w Stanach Zjednoczonych ukuto termin mass media, zaczęto zauważać cechy wspólne środków komunikowania, a także zwrócono uwagę, że charakterystyczną ich cechą jest masowość produkcji i odbioru.
Pierwszą charakterystyczną cechą komunikowania masowego są techniczne i instytucjonalne środki produkcji i rozpowszechniania. Rozwój mediów zawsze zależny był od innowacji technicznych i dalej ich komercyjnego wykorzystania przez instytucje, które kształtują działanie mediów. Należy jednak pamiętać, że środki techniczne, choć niezbędne, nie tworzą komunikacji masowej, tylko zapewniają jej materialny nośnik, pośredniczący między rzeczywistością a społeczeństwem.
Drugą cechę komunikowania masowego John B. Thomson nazwał komodyfikacją form symbolicznych. Autor komodyfikację rozumie jako specyficzny rodzaj waloryzacji, czyli przypisywania rzeczom pozytywnych cech i jakiejś wartości. Uważa on, iż formy symboliczne podlegają „waloryzacji symbolicznej” i „waloryzacji ekonomicznej”. Pierwsza to taka wartość, jaka przypisywana jest formom symbolicznym przez ludzi, odbiorców (ocena negatywna bądź pozytywna). Waloryzacja ekonomiczna określa wartość wymiany rynkowej form symbolicznych, w związku z tym formy symboliczne pełnią tu rolę towarów. Rodzaj wykorzystywanego środka technicznego wpływa na formę waloryzacji ekonomicznej. I tak na przykład w wypadku książek o waloryzacji mówi ilość sprzedanych kopii, w radiu i telewizji liczy się sprzedaż czasu antenowego.
Następną cechą komunikacji masowej według Thomsona jest strukturalna przerwa między produkcją a odbiorem form symbolicznych, co oznacza, że materiał symboliczny powstaje w instytucjach i jest przekazywany dalej do odbiorców i ich domów. Specyficzne dla komunikacji masowej jest też to, że konteksty są zróżnicowane, a komunikat jest głównie jednokierunkowy. Wynika z tego, że wszelkie procesy powstawania i przekazu treści odbiorcom pozbawione są sprzężenia zwrotnego, odbiorca może jedynie interpretować informacje na swój własny sposób, a nadawcy nie mają na tę interpretację większego wpływu bądź możliwości rozwiania ewentualnych wątpliwości, co nie świadczy jednak o ich pasywności.
Czwartą charakterystyczną cechą komunikowania masowego jest szeroka dostępność produktów medialnych w czasie i przestrzeni, sprawia to, że formy symboliczne istnieją dłużej w czasie i przestrzeni. Z tego, że jest charakterystyczny rozdział pomiędzy odbiorem a wytwarzaniem treści wynika, iż istnieje dystans zarówno przestrzenny, jak i czasowy między wytwórcami kontekstów a jednostkami je odbierającymi. Jednak wraz z rozwojem instytucji zajmujących się produkcją masową szeroka dostępność informacji i form symbolicznych staje się coraz bardziej wszechobecna dla coraz większej liczby odbiorców, na większe odległości i w coraz krótszym okresie czasu.
Ostatnia cechą charakterystyczną komunikacji masowej jest publiczny obieg symbolicznych form medialnych. Przemysł medialny wytwarza produkty w wielu egzemplarzach, są więc one dostępne dla wielu odbiorców pod właściwie jednym warunkiem – posiadania odpowiedniego do tego sprzętu, jak telewizor czy radio. To właśnie jest cecha wyróżniająca komunikację masową spośród innych form komunikacji, takich jak rozmowy telefoniczne, które wykorzystują podobne środki transmisji, nie docierają jednak do wielu, zróżnicowanych odbiorców. Pojawia się tu jednak problem tego, że zanika granica tego, co publiczne, a co prywatne, właśnie ze względu na to ,iż produkty medialne zaliczane są zjawisk publicznych, bo one same ,jak i ich zawartość dostępne są dla wielu osób. Komunikowanie masowe to masowość produkcji i dystrybucji. Nadawcą zbiorowym są wielkie organizacje, w których panuje ścisły i rozległy zakres obowiązków. Tworzenie i dystrybucja przekazów masowych są kosztowne, więc ich produkcja musi być społecznie opłacalna i ekonomiczna.
