Społeczeństwo przeobraziło się z postindustrialnego na informacyjne (dla którego najważniejsza jest wiedza, jej przechowywanie i przetwarzanie). Zmianie uległy potrzeby, a ich zaspokojenie to zadanie dla współczesnej edukacji. By sprostać tym wymaganiom musi uwzględniać wiele czynników, które wcześniej nie były brane pod uwagę w takim stopniu jak teraz, np.: wzmożony obrót informacją, stawianie na kreatywność, innowacyjność czy praca w grupie
EE-learning (ang. Electronic and Experential Learning), zgodnie z koncepcją Eskow’a, należy rozumieć jako połączenie dwóch rodzajów e-learningu tj.
§ „e-learning 1” to nauczanie elektroniczne, które do dostarczania informacji, wskazówek wykorzystuje takie technologie komunikacyjne jak telefon, TV, komputer,
§ „e-learning 2” to nauczanie przez doświadczenie, które oparte jest na sytuacjach życia codziennego.
Hybrydalny charakter ee-learningu tworzy spójną i potężną praktykę pedagogiczną. Zakłada, że życie/otoczenie jest podręcznikiem, który zarówno służy uczniowi i nauczycielowi. Jednocześnie osoba biorąca udział w procesie dydaktycznym może kontaktować się z innymi uczniami/nauczycielami, którzy należą do jego otoczeniem.
Proces ten może przebiegać w dwóch kierunkach tj. od teorii do praktyki oraz, nieco rzadziej, w drugą stronę (wspólnoty praktyków).
Charakterystycznym elementem ee-learning jest wykorzystywanie narzędzi Web 2.0 takich jak: Wiki, RSS, blog, bookmarking. Stwarzają one możliwość budowy materii programowej przez samych kursantów, zamiast przyswajania gotowych treści dydaktycznych, które można traktować jako narzucone.
Moim zdaniem ee-learning jest również zbliżeniem pomiędzy środowiskiem biznesowym i akademickim. Skutkuje to tym, że szereg rozwiązań na poziomie teoretycznym zostaje zaaplikowanych w gospodarce. Pozwala to maksymalizować efektywność z jednej strony, a z drugiej specjalizować się i tym samym osiągać wyższą jakość. Oba elementy w długim okresie czasu są determinantami innowacyjności, przez co stają się konkurencyjne.
Autor: Adrian Ignasiak
EE-learning (ang. Electronic and Experential Learning), zgodnie z koncepcją Eskow’a, należy rozumieć jako połączenie dwóch rodzajów e-learningu tj.
§ „e-learning 1” to nauczanie elektroniczne, które do dostarczania informacji, wskazówek wykorzystuje takie technologie komunikacyjne jak telefon, TV, komputer,
§ „e-learning 2” to nauczanie przez doświadczenie, które oparte jest na sytuacjach życia codziennego.
Hybrydalny charakter ee-learningu tworzy spójną i potężną praktykę pedagogiczną. Zakłada, że życie/otoczenie jest podręcznikiem, który zarówno służy uczniowi i nauczycielowi. Jednocześnie osoba biorąca udział w procesie dydaktycznym może kontaktować się z innymi uczniami/nauczycielami, którzy należą do jego otoczeniem.
Proces ten może przebiegać w dwóch kierunkach tj. od teorii do praktyki oraz, nieco rzadziej, w drugą stronę (wspólnoty praktyków).
Charakterystycznym elementem ee-learning jest wykorzystywanie narzędzi Web 2.0 takich jak: Wiki, RSS, blog, bookmarking. Stwarzają one możliwość budowy materii programowej przez samych kursantów, zamiast przyswajania gotowych treści dydaktycznych, które można traktować jako narzucone.
Moim zdaniem ee-learning jest również zbliżeniem pomiędzy środowiskiem biznesowym i akademickim. Skutkuje to tym, że szereg rozwiązań na poziomie teoretycznym zostaje zaaplikowanych w gospodarce. Pozwala to maksymalizować efektywność z jednej strony, a z drugiej specjalizować się i tym samym osiągać wyższą jakość. Oba elementy w długim okresie czasu są determinantami innowacyjności, przez co stają się konkurencyjne.
Autor: Adrian Ignasiak
Licencja: Creative Commons
