dowiedzieć się czy jest wulgarny, czy szlachetny i czy myśli jego są spójne i logiczne.
W okresie średniowiecza nie zajmowano się tą dziedziną wiedzy za przyczyną tego, że niewielu ludzi posługiwało się piórem. Spisywanie wszelkich dokumentów powierzano pisarzom publicznym (najczęściej zakonnikom). W Europie, dopiero za panowania Ludwika XIV umiejętność czytania i pisania powoli stawała się powszechna.
W 1611 roku profesor medycyny Uniwersytetu Bolońskiego Camillo Baldi wydał traktat „O sposobie poznawania trybu życia, charakteru albo też osobistych cech człowieka na podstawie charakteru pisma”. Był pierwszym, który dostrzegł zależność pomiędzy cechami graficznymi pisma a osobowością piszącego. Kilka lat później Neapolitańczyk Marek Aureliusz Severinus napisał „Wieszczbiarza, czyli traktat o odgadywaniu z listów”. Siedemnasty i osiemnasty wiek przyniosły istną modę na badanie pisma. Próbowano zdefiniować wiele problemów i elementów grafologii, badania prowadzono jednak po omacku, nie wiedząc dokładnie dokąd zmierzają.
Minął kolejny wiek i w 1872 roku ukazała się monografia „Tajniki charakteru pisma” Jeana Hippoliyta Michon. Był to prawdziwy przełom w badaniach pisma. To właśnie Michon stworzył podwaliny współczesnej grafologii bardzo dokładnie analizując pismo i rozkładając je na „czynniki pierwsze”. Przyjęło się, że reprezentuje on tzw. nurt analityczny w grafologii.
Opracowane i przedstawione przez J. H. Michona zasady oraz system analizy pisma pozwolił na rozwój różnych teoretycznych koncepcji grafologii w poszczególnych krajach, dzięki czemu możemy mówić o grafologii francuskiej, szwajcarskiej, niemieckiej, włoskiej, szwedzkiej, czy polskiej.
Po Michon-ie kolejnym słynnym grafologiem francuskim jest Crepieux-Jamin, który traktował interpretację poszczególnych cech pisma jako część psychologii ekspresji. Interpretując cechy pisma szczególny nacisk kładł na ich grupowanie, wyróżnił też pięć poziomów. Inny przedstawiciel grafologii francuskiej to Hegar – autor morfologicznej (racjonalnej) metody grafologicznej zakładającej udział podświadomości i świadomości w tworzeniu obrazu pisma.
Grafologia szwajcarska to przede wszystkim Max Pulver – twórca teorii symbolizmu przestrzennego wywodzącego się z psychoanalizy a uznającego, że pismo to nieświadomy rysunek – odzwierciedlenie indywidualnych cech osoby piszącej.
Wśród grafologów niemieckich najbardziej znany jest Ludwig Klages uznający, że pismo należy obserwować w trakcie jego powstawania. Główny nacisk kładł on na rytm, ruch i witalność i próbował dopasować i połączyć doświadczenia psychologii postrzegania i psychologii poznawczej z założeniami grafologii. Oprócz L. Klagesa warto wspomnieć jeszcze Adolfa Erlenmayera, który opracował zarys fizjologii pisma, czy Rudolfa Pophala, który ujawnił związki między czynnością pisania a procesami mózgowo-fizjologicznymi.
Włoską grafologię reprezentuje Girolamo Moretti, który uważał, że pismo ma dużą wartość diagnostyczną, gdyż w nim ujawnia się indywidualność psychosomatyczna człowieka.
Wśród polskich grafologów powinno się wymienić Joannę Balejowską i Henryka Kwiecińskiego z okresu przed II Wojną Światową. W okresie PRL-u grafologia została ograniczona do ekspertyzy pisma w ramach badań kryminalistycznych. W ostatnich latach problematyką badań grafologicznych w aspekcie związków grafizmu z zagadnieniami psychologii i socjopsychologii zajmuje się na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej pani Barbara Gawda.
