Od czasu, kiedy zabito część mej wrażliwości i zgwałcono me uszy piosenką autorstwa Majli Sajrus, podchodziłam do muzycznych zapędów ludzi znanych ogółowi jako aktorzy z dużym, dużym dystansem, czyli, jak nietrudno się domyśleć, omijałam spory kawałek populacji, bowiem nie ma już nastoletniej gwiazdki, bożyszcza swego pokolenia, która by chociaż na chwilę nie zafascynowała się śpiewaniem. Często, niestety, z nie za dobrym skutkiem. Mam niemiłe uczucie, że ci idole chcą maksymalnie wykorzystać swą popularność, i biorą się za wszystko, za co mogą, a producenci różnych gadżetów sami im to proponują. Usługa idzie zdecydowanie w dwie strony.
Ostatnio zrobiłam się wielką fanką wakacyjnych, tefałenowskich powtórek serialu Plotkara. Oglądałam go co prawda już wcześniej, ale dopiero teraz zafascynowałam się osobą Chucka Bassa, którego gra Ed Westwick (dajcie mi jeszcze chwilkę. Wbrew pozorom, to do czegoś prowadzi). Wygulałam go i... niespodzianka. Okazuje się, że słuchamy podobnej muzyki. Kocham Arctic Monkeys, lubię zespoły typu The Strokes itp, itd. Czytam dalej, a tam informacja o jego zespole, nazwanym The Filthy Youth. Klikam na teledysk ''The Confidence'', i... Jestem bardzo, bardzo miło zaskoczona. Brzmią, jak mówi zresztą ich nazwa, bardzo dirty, bardzo brudno. Mają niedostrojone gitary. I wiecie co? Oni maja to gdzieś.
O ile temu panu nie można odmówić talentu i charyzmy zarówno muzycznej jak i aktorskiej, to jednak mimo wszystko trzeba zaznaczyć, że nie każdy powinien się brać za to, ża co każdy chce, by sie brał. Są dziedziny, w których sobie radzimy, i są takie, w których sobie nie radzimy. Po prostu. W końcu, nie zapominajmy. Nawet gwiazda, popularniejsza czy nie, jest ciągle... człowiekiem.
