Taping a Kinesiotaping- różne metody plastrowania
Różnice w Tapingu i kinesiotapingu:
|
TAPING |
KINESIOTAPING |
|
Metoda mechaniczna |
Metoda sensoryczna |
|
Funkcjonalne unieruchomienie |
Pełny zakres ruchu |
|
Ochrona mięśni |
Aktywizowanie mięśni uszkodzonych |
|
Stabilizacja może doprowadzić do ograniczenia krążenia |
Nie powoduje zatorów krążeniowych |
Traumatologia sportowa korzysta z metody Tapingu jako formy zewnętrznego unieruchomienia pożądanego ograniczenia zakresów ruchu zarówno w odniesieniu do uszkodzeń kości jak i tkanek miękkich (mięśnie, ścięgna, więzadła, kaletki maziowe, powięzie). Taping wykorzystywany jest podczas treningów i zawodów sportowych po pełnym badaniu klinicznym i postawieniu właściwego rozpoznania. W medycynie sportowej taping ma również cel profilaktyczny. Ogranicza zakres ruchu w stawie przeciwdziałając ruchom niefizjologicznym doprowadzającym do przeciążeń i mikrourazów więzadeł lub ściegien. Najczęściej stosuje się go na staw skokowo-goleniowy, a szczególnie przedział boczny: niestabilność mechaniczna, niestabilność funkcjonalna. Zdecydowanie bardziej stabilizuje staw skokowo-goleniowy w płaszczyźnie czołowej niż strzałkowej. Taping daje subiektywne odczucie większej pewności i stabilności stawu.
Uwagi:
-Taśma powinna być założona raczej na ogoloną i sucha skórę.Nie należy plastrować otwartych ran
-Należy unikać zakładania taśmy okrężnie- może powodować zaburzenia krążenia
-Taśmę zakłada się w pewnej odległości od miejsca urazu, a na wysokości uszkodzenia taśmy powinny się krzyżować
- Kolejne pasmo taśmy powinno wystawać ponad poprzednie o połowę lub 2/3 swojej szerokości.
-Taping traci swoją skuteczność w treningu średnio o 20% dlatego powinno się go zakładać szczelniej i mocniej.
więcej na http://www.rehactive.com/nowosci/taping-a-kinesiotaping/
