Dzięki temu uzyskujemy świetny obraz metaforyczny, który wpływa na naszą wyobraźnię, daje coś ponadludzkiego w świecie jak najbardziej realnym.
Motyw snu nawet przez samych uczonych nie został do końca poznany. Nadal pozostawia duże możliwości interpretacji. Dlatego tak często literatura wykorzystuje sen do kreacji bohaterów oraz do napędzania samych wydarzeń. Sen może też być w formie objawienia się istot nadprzyrodzonych. Doskonałym tego przykładem jest „Makbet” Williama Szekspira gdzie Makbetowi ukazuje się duch Banka pełniąc rolę swoistych wyrzutów sumienia, ukazania prawdziwej natury głównego bohatera. Makbet zmagał się z rządzą władzy i poczuciem moralności. Gdyby nie drugie dno w postaci zjawy nie ukazałaby się tak doskonale dwoistość natury ludzkiej.
Sen tworzy nastrój grozy, tajemniczości. Przenikanie się świata ludzkiego i duchowego zawsze było wykorzystywane w literaturze. Ukazanie podwójnego charakteru życia i świata pozwala na nieskończone możliwości kreowania świata przedstawionego. Dzięki temu, również możemy poznać dokładnie myśli bohaterów oraz prawdziwą naturę. Bardzo często poznajemy to jaki ktoś jest przenikając w jego głąb. To co widzimy na zewnątrz najczęściej jest mylnym obrazem. Przecież tak często postępujemy wbrew sobie i swoim przekonaniom. Marzenia, sen, widzenia to dopełnienie tego co widzimy fizycznie. Nie możemy tego ignorować jeśli chcemy poznać prawdę na temat otaczającego nas świata.
W literaturze również sen wykorzystuje się w całości utworu jako ukazanie fabuły. Jest to literatura oniryczna. Oniryzm pokazuje rzeczywistość na kształt snu. Bardzo często nie ma tam związków przyczynowo-skutkowych, wydarzenia są absurdalne, nierealne.
