Zgodnie z art. 415 kodeksu cywilnego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zasadą jest, że odpowiedzialność zatem można tu przypisać osobie, która zachowywała się w określony sposób wskutek własnej woli. Zachowaniem, za które podmiotowi można przypisać odpowiedzialność deliktową na podstawie art. 415 k.c., może być działanie, jak i zaniechanie. Zaniechanie polega na niewykonywaniu określonego działania, gdy na danej osobie ciążyła powinność i możliwość jego podjęcia.
Aby zaistniała odpowiedzialność danej osoby „na zasadzie winy” jej działanie musi być obiektywnie niezgodne z przepisami prawa, ustalonymi regułami a do tego można jej przypisać, że zachowanie to było nastawione albo na rozmyślne wyrządzenie szkody albo też, że nie została zachowana staranność jakiej osoba ta powinna była w danych warunkach dochować, tj. dopuściła się niedbalstwa.
Może tu jednak chodzić tylko o osobę, która była poczytalna w chwili popełnienia własnego czynu. Nie można więc przypisać winy, a tym samym zobowiązać do naprawienia szkody osób niepełnoletnich poniżej trzynastego roku życia, psychicznie chorych, niedorozwiniętych umysłowo, tym, których świadomość w czasie popełnienia czynu była zaburzona (nie dotyczy to jednak osób, które świadomie wprowadziły się w stan odurzenia za pomocą napojów, bądź środków odurzających).
Reasumując, można dochodzić odszkodowania za szkodę, wyrządzoną przez sprawcę czynem niedozwolonym przez niego popełnionym, jeżeli sprawcy można przypisać winę (umyślną lub niedbalstwo), czyn jest bezprawny a pomiędzy czynem a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowo skutkowy.
