Jako ośmioletni chłopiec wyjechał z rodzicami do Krakowa, gdzie uczęszczał do szkoły św. Barbary przy Małym Rynku i gimnazjum im. Jana III Sobieskiego. W 1896 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego.
W latach 1899-1901 studiował w Ecole des Beaux-Art w Paryżu pod kierunkiem Jean-Léona Gérôme'a. W latach 1901-1902 kontynuował naukę w macierzystej uczelni w pracowni Leona Wyczółkowskiego.
Od 1902r. zaczął wystawiać swoje prace. W 1905r. powstała Spowiedź, która wystawiona w 1906r. w warszawskiej Zachęcie przyniosła mu sławę. Kiedy Hofman osiągnął wiek 24 lat jego obrazy wystawiane były w galeriach Amsterdamu, Rzymu i Berlina. W 1905 r. wstąpił do Grupy Pięciu, ugrupowania kontestującego formuły obrazowania stosowane przez wybitnych polskich malarzy zrzeszonych w Towarzystwie Artystów Polskich „Sztuka”. Młodzi artyści skupieni w Grupie Pięciu (obok Hofmana: Witold Wojtkiewicz, Leopold Gottlieb, Mieczysław Jakimowicz, Jan Rembowski) dążyli do wskrzeszenia romantycznej idei „korespondencji sztuk”, do odrodzenia głoszonej przez Baudelaire'a koncepcji powinowactwa sztuk plastycznych, literatury i muzyki. Na swego patrona powołali wielkiego polskiego romantyka, poetę, malarza i rysownika, Cypriana Kamila Norwida. Hofman uczestniczył we wszystkich ekspozycjach ugrupowania, m.in. w Wiedniu (1906, 1908) i Berlinie (1907). W 1907r. jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka Wiedeńskiej Galerii Secesyjnej.
W latach 1914-1920 mieszkał w Pradze i Paryżu, po czym wrócił do Krakowa. W 1921 zbudował dom i pracownię przy ul. Spadzistej w Krakowie. W 1923 roku został członkiem ugrupowania "Sztuka Rodzima" głoszącego konserwatywny program artystyczny.
Rok 1939 zamknął okres spokojnego życia i zmusił do wojennej tułaczki przez Wołyń do Stambułu, Hajfy, Tel Awiwu, Jerozolimy. W 1942 roku wydał tomik wierszy Przez ciernie do Wolności. Do Krakowa powrócił w czerwcu 1946 roku, ale już w 1947 roku wyjechał do Szklarskiej Poręby, gdzie zamieszkał w skromnym domku ("Wlasimilówka").
Po II wojnie światowej Hofman stał się kontynuatorem bogatej tradycji wcześniejszej kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie. Zarabiał tam na życie malując portrety turystom i mieszkańcom. Wówczas powstały liczne obrazy o tematyce religijnej dla kościoła parafialnego w Szklarskiej Porębie, w tym: Czterej Ewangeliści, Droga Różańcowa, Droga Krzyżowa, Adoracja Dzieciątka. W 1961 został odznaczony Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 6 marca 1970 roku w Szklarskiej Porębie, dokładnie dwa lata po śmierci ukochanej żony Ady, z którą ożenił się w 1919 roku.
Według ksenofobów sukces i rozgłos Hofman zawdzięczał temu, że jest Polakiem o niemieckim nazwisku i czeskim imieniu, a kupując jego prace można „zaspokoić pretensje kilku narodów, żądania czterech nacji i zdać egzamin rozumienia pięciu kultur”. Te ataki nie zmieniły jednak lirycznego nastawienia Hofmana do podejmowanych w twórczości tematów, ani nie pozbawiły go szczerego poczucia polskości, czemu dał wyraz w spolszczonej pisowni swego imienia.
Artysta był prezesem honorowym klubu sportowego „Wisła” w Krakowie, malował także płótna o tematyce sportowej. Można je oglądać w siedzibie klubu „Wisła” w Krakowie, a także w Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
