Jako kobieta nie ma możliwości wstępu do Akademii Sztuk Pięknych, kształci się więc w prywatnych, monachijskich szkołach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W 1892 umiera jej matka.
W 1896 rezygnuje z nauczycieli, wynajmuje własną pracownie i zaczyna wystawiać swoje prace w Monachium, Warszawie, Berlinie, Wiedniu. Dwa lata później pojawiły się pierwsze sukcesy. Za Portret malarza Pawła Nauena otrzymuje z rąk arcyksięcia Karola Ludwika w Wiedniu złoty medal, a w Londynie za Portret miss Mary Breme – wyróżnienie. W 1896 jury paryskiego Societe des Beaux-Arts przyjęło na wystawę jej obraz. Po ostatnich sukcesach, dostaje nawet propozycję objęcia katedry malarstwa na wydziale kobiet w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych.
W 1898 przeprowadziła się do Paryża.W tym też roku została członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1900 na wystawie w New Gallery w Londynie dostała złoty medal. W tym roku następuje zerwanie długoletnie narzeczeństwa z malarzem Józefem Czajkowskim. W 1901 po raz pierwszy wystawiała swoje prace w Pitsburghu. Rząd francuski kupuje Bretonkę i Portret panny Dygat do państwowych zbiorów sztuki. Została członkiem Société Nationale des Beaux Arts.
W 1906 umarł jej ojciec. Rok później Carnegie Institute w Pittsburghu przyznała jej srebrny medal. W 1912 na wystawie w Pittsburghu. W 1914 warszawska Szkoła Sztuk Pięknych proponuje jej stanowisko profesora. W 1923 ponownie reprezentowała szkołę francuską w Pittsburghu wśród takich artystów jak Pierre Bonnard, Maurice Denis.
Jej sława powoli wygasała. Miała coraz mniej zamówień na portrety, głównym jej źródłem utrzymania stał się czynsz z krakowskiej kamienicy. W 1932 po raz ostatni przyjeżdża do Krakowa. W 1937 na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymuje Grand Prix. Na weneckim Bienale w 1938, sprzedała pięć obrazów, w tym Portret pani Dygatowej, który zakupił król włoski. Był to jej ostatni sukces. 26 października 1940 roku Olga Boznańska umiera w Paryżu.
Najistotniejszym elementem stylu Boznańskiej jest powściągliwy i zgaszony kolor. Jej malarstwo pozbawione konturu i linii charakteryzuje srebrzystoszara, chłodna tonacja, miękki modelunek postaci wtopionej w nieokreślone tło i napięcie emocjonalne. Frontalnym ujęciem modela akcentowała płaszczyznę obrazu. Mistrzowsko oddawała życie psychiczne portretowanych osób. Inne znane obrazy: Dziewczynka z chryzantemami (1894), Anemony (1901), Autoportret (1906).
