To normalne, przeciętne IQ nie dyskwalifikuje do robienia kariery. U niego zadziałały nie jakieś wyjątkowe zdolności w sferze abstrakcyjnego myślenia, ale umiejętność radzenia sobie z emocjami, które w sytuacjach społecznych, szczególnie konfliktowych, stresujących, grają ważną rolę.
Ostatnie badania pokazują, że podstawowym czynnikiem decydującym o sukcesie zawodowym jest właśnie Inteligencja Emocjonalna. Jest to właśnie umiejętność rozpoznawania stanów emocji własnych oraz innych osób. Jest to też zdolność używania emocji własnych do radzenia sobie w środowisku. Psychologowie zaobserwowali, że kiedy rozpoznamy własne odczucia i odpowiednio je nazwiemy, to będziemy w stanie nad nimi panować, to znaczy odpowiednio je wykorzystać i z zakładanym kierunku pokierować.
A co daje umiejętność dostrzegania emocji innych ludzi? Porozumienie z nimi, bo to czy emocje innych dostrzegamy, rozumiemy, zwiększa możliwość porozumienia się z innymi ludźmi. Na taki stan rzeczy wpływa właśnie nie wiedza fachowa, nie zdolności mierzone przez test IQ, ale umiejętności interpersonalne, które sprawiają, że konflikty stają się rozwiązywalne, rodzi się chęć do wspólnej pracy, słowem panuje dobra atmosfera. Więcej, badania też pokazują, że to właśnie ma wpływ na lepsze wyniki firmy. O sukcesie decyduje więc trafne widzenie i zanalizowanie emocji własnych i cudzych. Nie "odporność na stres", ale radzenie sobie ze stresem. A poza tym optymizm, wykazywanie inicjatywy, pewność siebie przy życzliwości dla innych.
Nic dziwnego, że coraz więcej pracodawców decyduje się na stosowanie testów mierzących inteligencję emocjonalną kandydatów podczas rekrutacji. Co ciekawe, inteligencja emocjonalna to nie jest coś "raz nam dane", niezmienne. Wręcz przeciwnie, w różny sposób przez całe życie można ją rozwijać, choćby przez wyrabianie w sobie (i w innych) umiejętności słuchania, czy rozwiązywania problemów. A wtedy nikogo nie będzie dziwić, że przeciętnie zdolni też osiągają wspaniałe wyniki w pracy.
