Cała historia zaczęła się 16 września 2008 roku. Pewna Spółka Akcyjna złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, której istota sprowadzała się do pytania:
Czy przekazane przez Spółkę nagrody i prezenty w ramach programu lojalnościowego dla jej partnerów oraz nagród i prezentów przekazywanych klientom w ramach promocji i reklamy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji, gdy został odliczony podatek naliczony przy ich nabyciu?
Pełnomocnik Spółki, przedstawiając jej stanowisko stwierdził, że treść art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie pozwala przyjąć, iż opodatkowaniu podlega nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Przyjęcie przez organ podatkowy interpretacji odmiennej (to jest uznanie, że taka czynność podlega opodatkowaniu) oznacza zastosowanie wykładni rozszerzającej, w wyniku której zakresem opodatkowania objęte zostały czynności nie wymienione w ustawie. Taki sposób rozumienia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stoi zdaniem pełnomocnika w sprzeczności z treścią art. 217 Konstytucji RP wyraźnie wskazującym, iż milczenie ustawodawcy oznacza, że dany obszar jest wolny od opodatkowania.
Jak można się było spodziewać ten sposób rozumowania mnie znalazł uznania w oczach organu wydającego interpretację, którym był Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu. Działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 10 grudnia 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-862/08-2/AK, w której stanowisko Spółki Akcyjnej uznał za nieprawidłowe.
W interpretacji Dyrektor IS wskazał, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), nieodpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel podlegać będzie opodatkowaniu niezależnie od celu przekazania, o ile nie znajdują zastosowania przepisy art. 7 ust. 3-7 ustawy.
O polskim prawie można mówić naprawdę dużo. Jako spuścizna PRL wiele przekonań do dziś gości w umysłach władzy wykonawczej. Między innymi w Konstytucji RP nie ma żadnej informacji na temat tego, że występuje podział na prawo cywilne i karne. W Ustawie Zasadniczej, której zapisów się nie tłumaczy a stosuje tak jak napisano, każdy ma prawo do sądu na jednakowych zasadach.
