Początkowo panował przesąd, że jej wartości mogą przyczynić się do ciężkich chorób i wprowadzać w stany maniakalne. Z czasem, kiedy jej popularność obiegła cała Europę,stała się ulubionym napojem i nieodzownym elementem eleganckich spotkań większości Europejczyków, także i Polaków.Wiadomo, że jej wielkim miłośnikiem był Jan III Sobieski oraz Bohdan Chmielnicki.
„Moda na kawę” zrodziła się w Gdańsku. Do tego miejsca, położonego najbliżej portu dostarczana była statkiem z dalekich mołdawskich zakątków, głównie od wojowniczych Turków, którzy podbijali obce ziemie i przejmowali ich dobra materialne. Pierwsze kawiarnie nazywano „kafehauzami”. Szybko zdobyły tylu miłośników, iż zapomniano o wcześniejszych napominaniach o jej rzekomych wartościach trujących. Co więcej, w książkach medycznych zaczęto publikować informacje o jej zbawiennym działaniu na przewód pokarmowy. W połowie XVIII wieku pojawiła się pierwsza monografia dotycząca kawy, spisana przez orientalistę i jezuickiego misjonarza. Polubili ją Adam Czartoryski, Ignacy Krasicki.
Nie znając jeszcze metod picia kawy, początkowo spożywano ją sote – czarną w cukrem lub bez. Z czasem zaczęto eksperymentować , dodawać mleko, śmietankę a nawet sól. Polacy, w piciu kawy doszli do takiej perfekcji, iż w całej Europie zasłynęła mocna kawa „po polsku”, pita z tłustą i słodką śmietanką. Później zaczęto dodawać do kawy cykorię. Niedługo później we Włocławku otwarto pierwszą fabrykę kawy zbożowej, która wybierana była głównie przez tych, których nie było stać na kawę z prawdziwych ziaren, droższą i trudną w zdobyciu.
Coraz bardziej popularne stawały się również kawiarenki, które z czasem przekształciły się w lokale klubowe. Kawa spopularyzowała spotkania w ciągu dnia, szczególnie upodobały ją sobie młode arystokratki, które spotykały się w kafehausach i delektowały się kawą przywożoną z najdalszych zakątków ziemi.
