cukrzyca

Zapalenie języka to specyficzne schorzenie, które może się przydarzyć w zasadzie każdemu z nas. Na pewno może być ono wywołane infekcją wirusową bądź bakteryjną i taki czynnik jest zarazem najczęściej odpowiedzialny za rozwój zapalania języka.

Czuły węch psów jest przez ludzi wykorzystywany do różnych ce­lów, także naukowych. Podejrze­wa się, że czworonogi te potrafią wyczuć w moczu nowotwory oraz stwierdzić, że u człowieka, którym się opiekują, wystąpi za chwilę atak padaczki.

Przyjazne bakterie hamują rozwój cukrzycy typu 1 u myszy – wykazali naukowcy z USA. Zdaniem autorów pracy zamieszczonej na łamach tygodnika „Nature”, pewnego dnia odkrycie to może być wykorzystane w leczeniu nieuleczalnej obecnie choroby.

Według najprostszej definicji telemedycynę można określić jako me­dycynę na odległość. Jej zadaniem jest dostarczanie opieki medycznej w sytuacji, gdy czynnik krytyczny stanowi bariera geograficzna.

Zapewne niewielu wie, że ojczy­zną czosnku są stepy Azji Środko­wej. Dopiero stamtąd zawędrował 5000 lat temu do Egiptu, potem do Grecji i Rzymu.

Znany od niepamiętnych czasów ryż został udomowiony prawdopodobnie w Indiach. Stamtąd powędrował do Chin i Japonii, a także w przeciwną stronę - do Persji, a stamtąd na podbój całego świata.

Spośród przewlekłych powi­kłań cukrzycy najczęstszym i najbardziej kosztownym jest zespół stopy cukrzycowej. Niejednokrotnie powikłanie to prowadzi do amputacji stopy, a główną jego przyczy­ną jest obwodowa neuropatia, czyli uszkodzenie nerwów prowadzące do utraty czucia i spadku potliwości stopy.

Podobno... jeśli przepołowisz podwójną truskawkę i podzielisz się nią z kimś - to zakochacie się w sobie...
Te czerwone, soczyste i niezwykle smaczne owoce ze względu na swój kształt i kolor były symbolem grec­kiej bogini miłości Wenus. Truskawki mają wiele walo­rów zdrowotnych i dietetycznych.

James William Quander uro­dził się w roku 1918 w Waszyngtonie, a cukrzycę zdiagnozowano u niego sześć lat później. Jest więc najdłużej ży­jącym z tą chorobą Afroamerykaninem.

Stężenie glukozy we krwi człowieka po nocy wynosi przeciętnie 80 mg/100 ml. W ciągu dnia stężenie to waha się w granicach od 80mg/100ml przed posiłkiem do około 120mg/100ml po posiłku. Jak to się dzieje, że mimo dużych zmian w dopływie i wykorzystaniu glukozy jej zawartość we krwi utrzymuje się na stosunkowo stałym poziomie?