Walka ze stresem polega na tym, w jaki sposób człowiek ocenia stan napięcia. Jeżeli stresory są dla niego zbyt silne, napięcie przeradza się w stres (w skutek czego powstają choroby).
Jeżeli natomiast potrafimy ocenić stresory jako niegroźne i możemy się im przeciwstawić, napięcie przeradza się „dynamiczną równowagą mechanizmów regulacyjnych”. Mechanizmami tymi dowodzi ich „zwierzchnik”, czyli poczucie koherencji (które za chwilę omówię).
Dlaczego ludzie po ciężkich przeżyciach potrafią podnieść się i cieszyć z życia? Dlaczego inni w wyniku silnego stresu poddają się i nie mają siły walczyć? Odpowiedzi na te pytania szukał psycholog Aron Antonovsky.
Głównym motorem do poszukiwań byli dla niego m.in. Żydzi, którzy przeżyli obozy koncentracyjne. Część z nich starała się żyć teraźniejszością i nie bacząc na dotkliwe wspomnienia szukać radości w codziennych zajęciach. Ale sporą grupę stanowili również Żydzi, którzy po ciężkich traumach nie mogli otrząsnąć się, a w wyniku stresu zaczęli chorować i umierać.
Dla Antanovsky’ego sprawa była jasna. Musi istnieć jakiś czynnik w osobowości człowieka, który odpowiada za radzenie sobie ze stresem. Stworzył więc koncepcję poczucia koherencji. W swoich pracach z 1987 i 1995 roku koherencję opisuje jako „globalną orientację człowieka wyrażającą stopień, w jakim człowiek ma dojmujące, choć dynamiczne poczucie pewności, że:
1) bodźce napływające w ciągu całego życia (...) mają charakter ustruktualizowany, przewidywalny i wytłumaczalny
2) ma dostęp do środków, które mu pozwolą sprostać wymaganiom (...)
3) wymagania te są dla niego wyzwaniem wartym wysiłku i zaangażowania”.
Pomiar wartości koherencji (radzenia sobie ze stresem):
KOBIETY Z ZESPOŁEM DERESYJNYM (WARSZAWA) – 99
STUDENCI AMERYKAŃSCY (133)
GRUPA ZDROWYCH – RED. KOBIET (WARSZAWA) - 139
STUDENCI SZKOŁY OFICERSKIEJ W IZREAELU 160
Jeżeli natomiast potrafimy ocenić stresory jako niegroźne i możemy się im przeciwstawić, napięcie przeradza się „dynamiczną równowagą mechanizmów regulacyjnych”. Mechanizmami tymi dowodzi ich „zwierzchnik”, czyli poczucie koherencji (które za chwilę omówię).
Dlaczego ludzie po ciężkich przeżyciach potrafią podnieść się i cieszyć z życia? Dlaczego inni w wyniku silnego stresu poddają się i nie mają siły walczyć? Odpowiedzi na te pytania szukał psycholog Aron Antonovsky.
Głównym motorem do poszukiwań byli dla niego m.in. Żydzi, którzy przeżyli obozy koncentracyjne. Część z nich starała się żyć teraźniejszością i nie bacząc na dotkliwe wspomnienia szukać radości w codziennych zajęciach. Ale sporą grupę stanowili również Żydzi, którzy po ciężkich traumach nie mogli otrząsnąć się, a w wyniku stresu zaczęli chorować i umierać.
Dla Antanovsky’ego sprawa była jasna. Musi istnieć jakiś czynnik w osobowości człowieka, który odpowiada za radzenie sobie ze stresem. Stworzył więc koncepcję poczucia koherencji. W swoich pracach z 1987 i 1995 roku koherencję opisuje jako „globalną orientację człowieka wyrażającą stopień, w jakim człowiek ma dojmujące, choć dynamiczne poczucie pewności, że:
1) bodźce napływające w ciągu całego życia (...) mają charakter ustruktualizowany, przewidywalny i wytłumaczalny
2) ma dostęp do środków, które mu pozwolą sprostać wymaganiom (...)
3) wymagania te są dla niego wyzwaniem wartym wysiłku i zaangażowania”.
Pomiar wartości koherencji (radzenia sobie ze stresem):
KOBIETY Z ZESPOŁEM DERESYJNYM (WARSZAWA) – 99
STUDENCI AMERYKAŃSCY (133)
GRUPA ZDROWYCH – RED. KOBIET (WARSZAWA) - 139
STUDENCI SZKOŁY OFICERSKIEJ W IZREAELU 160
Licencja: Creative Commons
