Hoteli, pensjonatów i hosteli jest bardzo dużo. Niektóre z nich w opisie na stronach internetowych, mają informację, że są dostępne i w pełni dostosowane do potrzeb gości z niepełnosprawnościami. Niestety, po przyjeździe bardzo często okazuje się, że owo „dostosowanie”, polega na tym, że w łazience zamontowano jedną poręcz, która rzekomo ma ułatwić korzystanie z toalety. Jest to zdecydowanie za mało.
Tylko dwa schodki!
Wciąż jeszcze wielu hotelarzy i prowadzących pensjonaty, nie zdają sobie sprawy, że niewinnie wyglądające dwa schodki przy wejściu, skutecznie odstraszą gościa poruszającego się na wózku lub mającego problem z poruszaniem się. Jeśli przed wejściem są schody, a w samym holu lub w innych częściach budynku są różnice poziomów, to muszą one zostać zniwelowane poprzez zbudowanie pochylnie. Prawo budowlane dokładnie precyzuje procent nachylenia takiej konstrukcji. Najkrótsza pochylnia do 0,15 metra, znajdująca się zarówno w środku, jak i na zewnątrz budynku, powinna mieć 15% nachylenia. Podjazd mający długość do 1,5 m, powinien na zewnątrz obiektu mieć 8% nachylenia, a wewnątrz 10%. Jeśli pochylnia przekracza 0,5 m długości i znajduje się przed wejściem do budynku, musi mieć 6% nachylenia, a taka sama znajdująca się we wnętrzu 8%. Oczywistym jest, że nie powinno być nigdzie progów, które utrudniałyby przemieszczanie się wewnątrz hotelu.
Czas się zameldować
Udało się nam dostać do środka, więc pora się przywitać i zameldować. I tutaj też może pojawić się problem. Jeśli ktoś siedzi na wózku lub jest niskiego wzrostu, może po prostu nie sięgnąć do kontuaru, a trudno jest rozmawiać z kimś kogo się nie widzi. Dlatego zalecane jest, by chociaż część lady w hotelowej recepcji była obniżona, dla obopólnego komfortu: gościa i obsługującego go pracownika. Gdy wszystkie formalności za nami, pora się rozgościć.
Tak będzie wygodnie
Dla osoby niepełnosprawnej, nie będzie żadnej różnicy, czy zamieszka w pokoju na parterze, czy na trzecim piętrze, o ile rzecz jasna na wyższe kondygnacje dotrze windą. W większości przypadków pokoje dostosowane do niepełnosprawnych gości znajdują się na parterze, ale winda też się przyda, gdy gość chce skorzystać z hotelowych atrakcji. Przyciski przywołujące dźwig, oraz w jego środku, powinny być tak usytuowane, by osoba na wózku mogła do nich sięgnąć. Oczywistym jest, że drzwi muszą otwierać się i zamykać samoczynnie. Aby wózkowicz mógł bez problemu obrócić się w windzie i w pozostałych wnętrzach, potrzebuje przestrzeni manewrowej o wymiarach 1,5 na 1,5 metra. Wymiary przestrzeni manewrowej i wysokości wyłączników dotyczą także wnętrza pokoju.
Najważniejsza jest łazienka
Wreszcie dotarliśmy do pokoju, do którego prowadzą drzwi o wymiarach od 90 do 100 cm, a klamka znajduje się na wysokości 80 cm. Tutaj strategicznym pomieszczeniem jest łazienka. To ona zazwyczaj nastręcza najwięcej problemów i kontrowersji, bo dobrze zaprojektować i urządzić łazienkę, z której osoba niepełnosprawna mogłaby samodzielnie korzystać, nie jest wcale łatwo. Przede wszystkim kafelki, którymi wyłożona jest podłoga muszą być antypoślizgowe. Osobie o ograniczonej sprawności na pewno pomocne będą poręcze stałe lub uchylne zamontowane przy umywalce, przy toalecie oraz pod prysznicem. Pamiętając o potrzebach osób poruszających się na wózku, ważna oprócz poręczy jest także wysokość zainstalowania miski toaletowej. Muszla klozetowa powinna być zamocowana na wysokości 40-50 cm., to daje pewność, że osoba niepełnosprawna będzie mogła z niej samodzielnie korzystać.
Umywalka umywalce nie równa, zatem należy pamiętać, by miała ona specjalnie wyprofilowany przód tak, by mogła do niej podjechać osoba na wózku. Ponad to powinna być zawieszona na wysokości 80 cm.
Najtrudniej jest zbudować odpowiednie miejsce prysznicowe. Ideałem jest prysznic bez brodzika i odpowiednio szeroki ze spadem odpływowym, wynoszącym 1%. Oczywiście podłoga musi być wyłożona terakotą antypoślizgową, najlepiej o parametrach R9-R13. Prysznic najlepiej zamontować w rogu kabiny, tak by stabilną osłonę stanowiły dwie ściany. Miejsce to, oprócz poręczy zamontowanych w odpowiednich miejscach, powinno być wyposażone w siedzisko umożliwiające łatwe i bezpiecznie przesiadanie się na nie z wózka i z powrotem.
Szczegółowe przepisy dotyczące dostosowania obiektów użyteczności publicznej do potrzeb niepełnosprawnych znajdują się w ustawie o prawie budowlanym z 1998 r. oraz w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
