Naturalne kolektory słoneczne, które znajdują się w pasie międzyzwrotnikowym, to nic innego jak morza. Każdego dnia 60 mln km2 tych mórz absorbuje z promieniowania słonecznego ilość energii równą tej zawartej w 250 miliardach baryłek ropy naftowej, czyli energię przynajmniej 4000 razy większą od aktualnie wykorzystywanej przez człowieka.
OTEC (ocean thermal energy conversion), czyli technologia konwersji oceanicznej energii cieplnej, korzysta ze zmiany temperatury wód morskich na różnych głębokościach. Główną zaletą tej metody jest wykorzystanie energii promieniowania słonecznego pochłanianej przez te wody i zamiana jej na energię elektryczną.
OTEC może być umiejscowiony wszędzie tam, gdzie głęboka i zimna woda zalega pod ciepłą wodą powierzchniową. Na głębokości 300-500 m temperatura wynosi ok. 7 st. C, zaś woda morska na powierzchni ma temperaturę ok. 30 st. C. Wykorzystanie tej różnicy polega na zastosowaniu czynnika roboczego, który paruje w temperaturze wody powierzchniowej i jest skraplany za pomocą wody czerpanej z głębokości. Czynnikiem takim jest amoniak, freon lub propan. Cała instalacja wraz z generatorem znajduje się na platformie pływającej.
OTEC może być dla nas technologią przyszłością, gdyż oprócz czerpania energii, otwarty cykl OTEC zapewnia odsalanie wody na dużą skalę. Duże ilości energii dostarczane przez te układy umożliwią hodowlę niektórych cennych roślin i zwierząt w wodach oceanicznych. Kolejną zaletą OTEC jest dostarczanie energii niezbędnej do uzyskiwania licznych cennych pierwiastków i związków śladowych zawartych w wodach morskich.
Chociaż OTEC została wynaleziona już w 1881 roku, wciąż jest słabo rozwiniętą technologią. Obecnie nie działa żadna większa elektrownia OTEC. Jedynie Amerykanie, Japończycy i Hindusi prowadzą badania nad tą technologią. Od 2004 roku u zachodnich wybrzeży Indii znajdowała się pływająca elektrownia o mocy 1MW, która zbierała informacje na temat wszystkich aspektów projektowania i działania OTEC.
