Tenis swymi korzeniami sięga wieków średnich, gdy to mnisi w monastyrach wymyślili grę polegającą na podbijaniu piłki ręką. Kilkadziesiąt lat później, miast nieosłoniętych dłoni, zaczęto używać skórzanych rękawic, a wkrótce później powstały prototypy dzisiejszych rakiet. Dyscyplina ta zyskiwała na popularności za sprawą londyńskich i francuskich rodów monarszych, pośród których zdobyła sobie licznych fanów.
Tenis we współczesnej formie zrodził się w drugiej połowie XIX wieku, kiedy kilku Anglików - kombinując niezależnie od siebie - wykreowało zasady odświeżonej gry. Znaczna część terminologii i reguł tenis zyskała dzięki oficerowi Wingfieldowi, który wpisał do gry na stałe nazewnictwo w sporej części zapożyczone z języka francuskiego. Właściwa nazwa sportu utworzyła się od słowa „tenez”, które oznacza mniej więcej „gramy!”. To on też ustalił sposób punktacji, który obowiązuje do dnia dzisiejszego. W 1877 roku narodowy klub krokieta podjął obowiązek spisania generalnych zasad gry. W tym samym roku rozegrany został po raz pierwszy turniej Wimbledon. Podczas następnych kilkunastu lat przystąpiły do grona inne respektowane konkursy: US Open, Roland Garros i Australian Open. Właśnie te eventy cieszą się mianem Wielkiego Szlema (termin z karcianego brydża). Zasady tenisa były modyfikowane jeszcze do roku 1924, gdy przyjęły wersję używaną obecnie. Wyłączną przemianą było stworzenie time-breaka w latach 70., które zapobiec miało graniu potwornie wydłużonych i męczących rozgrywek. Co interesujące, sport ten wyłączony był z dyscyplin mistrzostw olimpijskich na długi czas - od 1924 aż po 1988 roku.
