Właściwie gra w bilard może być jeszcze starsza. Niektórzy historycy twierdzą bowiem, że zbliżony zasadami sport istniał już w starożytności, niemniej jednak nie ma kategorycznych dowodów potwierdzających tę tezę. W każdym razie póki co nie jesteśmy w stanie jednoznacznie określić daty jego powstania, dlatego też oficjalnie przyjmujemy początek XV w. jako jego „narodziny”. Możemy bez wątpienia stwierdzić bowiem, że w tym okresie znano już opisywaną grę. Sporne jest także miejsce, w którym po raz pierwszy zagrano w bilard. Pod uwagę bierze się Wyspy Brytyjskie oraz Francję, lecz występują także przesłanki, które pozwalają stwierdzić, że w przybliżonym czasie podobne gry istniały już także na Bliskim Wschodzie, a nawet w dalszej części Azji i Chinach. William Shakespeare w swoim dramacie „Antoniusz i Kleopatra” także wspomina o bilardzie jako rozrywce, której oddawali się bohaterowie jego sztuki, lecz znajomość tego sportu w starożytnej Aleksandrii prawdopodobnie jest jedynie autorską fikcją. Tak czy inaczej, wśród znanych historycznych postaci, które jednocześnie były entuzjastami gry w bilard, możemy odnaleźć Ludwika XIV, Napoleona Bonaparte, Amadeusza Mozarta, Jerzego Waszyngtona itd.
Swoistym pierwowzorem współczesnego bilardu była wymyślona w Europie na przełomie XIII i XIV w. gra, która cieszyła się dość znaczną, jak na owe czasy, popularnością wśród nieco bardziej zamożnych dworzan. Nie rozgrywano jej jednakże na stole, jak to odbywa się obecnie, lecz na trawie. Można więc powiedzieć, że wspomniana rozrywka była specyficznym połączeniem bilardu i golfa. Zmienne warunki pogodowe nie czyniły jednakże rozgrywki wyjątkowo przyjemną, w związku z czym po pewnym czasie zmieniły się zwyczaje i w archetyp bilardu zaczęto pogrywać wewnątrz posiadłości dworskich. Niestety, dość łatwo było zniszczyć cenne wyposażenie znajdujące się wewnątrz wspomnianych posiadłości, toteż w roku 1470 ówczesny król Francji, Ludwik XI, zlecił wykonanie specjalnego meblu, na którym można byłoby rozgrywać partie jego ulubionego sportu bez obaw o ewentualne zniszczenia. Tym sposobem narodził się stół otoczony bandami, swoim wyglądem bardzo przypominający współczesne stoły bilardowe. Z czasem zaczęto pokrywać stoły do gry suknem w celu zminimalizowania hałasu, jaki zwykle występował w trakcie rozgrywki. Bile natomiast wykonywano wówczas z kości słoniowej. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że nazwa „bilard” również wywodzi się z Francji. W języku francuskim słowo „billard” oznaczało zakrzywiony kij, który wykorzystywano jeszcze do gry na trawie. Po wejściu pierwowzorów współczesnego stołu bilardowego do powszechnego użytku grano już co prawda prostymi kijami, niemniej jednak wspomniana nazwa przyległa do opisywanej gry na dobre.
Nowa gra szybko rozprzestrzeniała się po Europie i zdobywała wielu zwolenników praktycznie wszędzie tam, dokąd docierała. Na przestrzeni lat bilard rozprzestrzenił się na wszystkich kontynentach, gdzie powstawały rozmaite warianty rozgrywki, niektóre właściwe tylko konkretnym regionom geograficznym. Brytyjscy oficerowie w dziewiętnastowiecznej kolonii indyjskiej opracowali zasady snookera, w Rosji popularna stała się tzw. ruska piramida, natomiast w Stanach Zjednoczonych największym zainteresowaniem cieszyły się odmiany, które nazywano nine-ball i eight-ball. W XX wieku w zakresie zasad gry w poszczególne odmiany bilardu nie zmieniło się wiele, natomiast za sprawą rozpoczęcia masowej produkcji stołów i akcesoriów do gry znacznie wzrosła popularność tej rozrywki pośród zwykłych zjadaczy chleba. Obecnie w wielu barach, knajpach, klubach nocnych i innych lokalach rozrywkowych stół do bilardu jest nieodłącznym elementem wyposażenia, zaś od 2004 roku po raz pierwszy rozegrano turniej wspomnianego sportu na igrzyskach olimpijskich. W związku z tym można powiedzieć, że z rozrywki przeznaczonej dla arystokratów bilard przerodził się w jedną z najpopularniejszych na świecie gier towarzyskich, znaną jest bodajże każdemu człowiekowi, który ma dostęp do środków masowego przekazu i od czasu do czasu wychodzi z domu.
