Tyle bowiem wynosi szacowana liczba chorujących na cukrzycę, która waha się pomiędzy 2 a 2,5 mln osób. Prawie połowa zaś nie zdaje sobie sprawy, że na cukrzycę choruje. O roli jaką odgrywa lista refundowanych leków czy sprzętu diabetologicznego w przypadku osób chorych na cukrzycę, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. W Polsce na liście tej przodują insuliny i leki. Budżet państwa kosztuje to średnio 2,5 mld rocznie. W praktyce, Polacy chorujący na cukrzycę pozbawieni są możliwości korzystania z nowoczesnych form leczenia. W Europie Zachodniej wygląda to inaczej. Hospitalizacje i leczenie ambulatoryjne stanowi główny składnik kosztów leczenia. Jak pokazują bowiem statystyki, leczenie powikłań cukrzycy stanowi co najmniej połowę kosztów leczenia diabetyków. Podobnie jest z chorymi. Koszty jakie trzeba ponieść w przypadku leczenia chorych z powikłaniami przewyższają kilkukrotnie koszty leczenia osób, u których cukrzyca jest kontrolowana. Bo lista leków refundowanych to nie tylko problem ludzi zmagających się z chorobą jaką jest cukrzyca czy z innymi chorobami przewlekłymi. To problem ogólnospołeczny, dotykający zarówno chorych, jak i zdrowych Polaków. Nieścisłości, rażące braki na liście niosą za sobą konsekwencje, które dotykają tak ludzi chorych, jak i zdrowych. Renty, zapomogi jakie są wypłacane często w wyniku powikłań cukrzycowych, kosztują pojedynczo, indywidualnie każdego podatnika. Ważna jest wiec dyskusja, mówienie otwarcie i na głos o problemie cukrzycy, jej profilaktyce leczenia, a w przypadku ostatnich wydarzeń, także o liście leków refundowanych, która mocno dotknęła chorujących na cukrzycę.
Trzeba bowiem wspomnieć o problematyce refundacji długodziałających insulin analogowych, a właściwie braku ich refundacji. Kluczową tu rolę odegrała wystosowana dnia 27 kwietnia 2012 r. petycja Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego o podjęcie przez Rzecznika Praw Obywatelskich wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o niezgodność obwieszczenia w sprawie wykazów refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych jako niezgodnych z Konstytucją RP. Znaczenie bowiem stosowania analogów długodziałających w leczeniu cukrzycy jest niepodważalne. Od 10 już lat jest to standardowe leczenie w przypadku chorych na cukrzycę typu 1. Insuliny analogowe zapobiegają rozwojowi ostrych, jak i przewlekłych powikłań cukrzycy (śpiączka, uszkodzenie wzroku, nerek, układu krążenia). W przypadku osób młodych, w wieku od 4 do 16 lat, których najczęściej dotyka cukrzyca typu 1, leczenie tą formą terapii uznane zostało za rzecz pierwszoplanową we współczesnej medycynie. Brak analogów na liście leków refundowanych pozbawia chorych możliwości dostępu do jednego z podstawowych leków w leczeniu cukrzycy. Ustawa refundacyjna ustala także, ze to urzędnik państwowy na drodze decyzji administracyjnych decyduje o zakresie prawa do ochrony zdrowia chorych na cukrzycę. Często zaś, nie mający potwierdzenia w badaniach urzędnik, podejmuje samowolne decyzje, które mają wpływ na przebieg leczenia i jakość życia ponad 2 mln ludzi. Sposób publikowania listy leków oraz wyrobów medycznych także budzi kontrowersje. Zmiana z rozporządzenia na obwieszczenie tym samym prowadzi do ograniczenia prawa do ochrony życia, jakie gwarantuje Konstytucja. A każde ograniczenie wolności i praw jakie zapewnia Konstytucja musi być dokonywane w drodze ustawy i z poszanowaniem zasad proporcjonalności.
Głos Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego w sprawie diabetyków to głos ważny. Tym bardziej, że dzięki interwencji, staraniom i zwróceniu uwagi Towarzystwa na tą problematykę, udało się zrealizować jeden z wystosowanych postulatów. Z datą 1 lipca 2012 r. analogi insulin długodziałających będą obowiązywać na liście leków refundowanych. Tym nie mniej należą się słowa uznania wszystkim tym, który pomimo zauważalnego w polityce zdrowotnej braku zakwalifikowania walki z cukrzycą do priorytetów, podejmują to walkę. Nie tylko z chorobą, ale także z martwymi i nie mającymi odniesienia do życia przepisami i ustawami.
