Kredyt konsumencki

Ustawa o kredycie konsumenckim określa zasady na jakich udzielany jest kredyt konsumentom. Można przyjąć następującą definicję konsumenta - jest to osoba fizyczna zawierająca umowę z przedsiębiorcą, która to umowa nie jest bezpośrednio związana z prowadzeniem działalności gospodarczej. Czyli np. jeżeli nawet osoba będącą przedsiębiorcą (załóżmy że ma firmę produkującą odzież) prywatnie kupuje u dealera samochód formalnie nie dla potrzeb firmy tylko dla siebie i rodziny, to też jest w takiej relacji konsumentem. Natomiast dealer - właściciel salonu samochodowego jest w tej sytuacji przedsiębiorca gdyż zawiera umowę w zakresie jego podstawowej działalności gospodarczej. Podobnie jest w przypadku umowy kredytu lub pożyczki kiedy to np. bank udziela kredytu osobie która załóżmy że prowadzi działalność gospodarczą, ale umowę o kredyt podpisuje nie jako przedsiębiorca na rozwój firmy ale np. w celu zakupu mieszkania, prywatnie. Oczywiście osoby, które w ogóle nie prowadzą działalności gospodarczej są także konsumentami.

W rozumieniu przepisów ustawy kredytem jest: umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, umowa pożyczki, umowa w wyniku której świadczenie pieniężne ze strony konsumenta ma zostać spełnione później niż świadczenie kredytodawcy (najczęściej sprzedaż na raty) oraz oczywiście sama umowa pożyczki. Kredyt może zostać udzielony i w jakiejś innej formie niż wyżej wymienione, byleby jedną stroną umowy o kredyt był konsument a drugą przedsiębiorca - kredytodawca a cel kredytu niezwiązany z działalnością gospodarczą którą ewentualnie prowadzi kredytobiorca.

Należy jednak pamiętać o tym, że przepisy wspomnianej ustawy nie mają zastosowania do takich umów o kredyt konsumencki które dotyczą kwoty niżej jak 500,00 zł. i wyższej jak 80.000,00 zł. a ponadto do kredytów udzielonych na okres krótszy niż 3 miesiące i do kredytów nieoprocentowanych i bez innych kosztów związanych bądź z samym udzieleniem (np. prowizja) bądź ze spłatą kredytu. Dodatkowo, ustawa o kredycie konsumenckim nie stosuje się do takich umów o kredyt konsumencki, które przewidują możliwość utrzymywania się przez co najmniej 3 miesiące, ujemnego salda jak również przewidujących limit zadłużenia kredytów odnawialnych i pożyczek w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym oraz w innych rachunkach oszczędnościowych poza rachunkami kredytowymi. Nie stosuje się też do umów odpłatnego korzystania z rzeczy lub praw, jeżeli umowa nie pociąga za sobą przejścia własności tychże na rzecz konsumenta. Ustawa nie stosuje się do umów o kredyt konsumencki przeznaczony na nabycie własności nieruchomości czyli np. mieszkania lub prawa użytkowania wieczystego, udziału we współwłasności nieruchomości, ekspektatywy odrębnej własności lokalu, budowę, odbudowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont budynku lub lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość lub na nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, wniesienie wkładu mieszkaniowego bądź budowlanego do spółdzielni mieszkaniowej a także nabycie wierzytelności wynikającej z umowy zawartej przez osobę trzecią z przedsiębiorcą budowlanym obejmującej prawa z tytułu wniesionego wkładu budowlanego - oraz zaciągniętego na spłatę kredytu zaciągniętego na te cele. I wreszcie, ustawa o kredycie konsumenckim nie ma zastosowania w umowach w postaci odroczenia terminu zapłaty z tytułu niepieniężnych świadczeń, kiedy to przedmiotem ich jest sukcesywne lub stałe dostarczanie energii elektrycznej, paliw gazowych, ciepła, wody, wywóz śmieci, odprowadzenia nieczystości, lub świadczenie innych usług, jeżeli konsument trakcie trwania umowy zobowiązany jest do regulowania należności za spełnione świadczenie w określonych odstępach czasowych.

Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta na piśmie, chyba że przepisy odrębne przewidują dla niej inną szczególną formę. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy, reklamując swą ofertę kredytu konsumenckiego z podaniem warunków na jakich jest udzielany, mają obowiązek podawać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania kredytu która jest obliczana od jego kosztu całkowitego. Kosztem całkowitym kredytu jest jego koszt łącznie z odsetkami oraz wszelkimi prowizjami i opłatami które konsument będzie musiał zapłacić za udzielony mu kredyt, o których to kosztach z góry wiadomo, ile dokładnie będą wynosić. Nie będzie elementem kosztu całkowitego kredytu jego wzrost z powodu niekorzystnej zmiany kursów walut lub dodatkowy koszt jaki kredytobiorca będzie musiał ponieść z racji nieterminowych spłat rat. W przypadku kredyty konsumenckiego, kredytobiorca ma prawo do spłaty kredytu przed ustalonym w umowie kredytowej terminem. Nie jest dopuszczalne przy kredycie konsumenckim zastrzeżenie dodatkowej prowizji z tytułu przedterminowej spłaty kredytu. Nie mniej ważne jest to, ze w przypadku wcześniejszej spłaty, konsument nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek za okres po terminie takiej wcześniejszej spłaty. Konsument uprawniony jest też do odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki w terminie 10 dni od daty zawarcia umowy. To uprawnienie nie przysługuje konsumentowi jeżeli umowa o kredyt konsumencki zawarta została z przeznaczeniem kredytu na nabycie rzeczy lub prawa, których cena zależy wyłącznie od ruchu cen na rynku finansowym lub giełdowym. Umowę o kredyt konsumencki kredytodawca ma prawo wypowiedzieć kredytobiorcy jeżeli ten zalega z zapłata pełnych dwóch rat kredytu, po uprzednim wezwaniu go do zapłaty w terminie minimum 7 dni od daty otrzymania wezwania do zapłaty z informacją, iż jest to pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy kredytu konsumenckiego nie może być krótszy niż 30 dni.