1795 rok. III rozbiór Polski. Rzeczpospolita Polska traci niepodległość. Rosja, Prusy
i Austria zagarniają polskie ziemie. Na danych terenach obowiązują prawa zaborców.
W dniu 22 lipca 1807 roku Polska uzyskała namiastkę niepodległości w formie Ustawy Konstytucyjnej Księstwa Warszawskiego.
Konstytucja ta nie reguluje zbytnio zagadnień wyznaniowych, daje możliwość
do szerokiej interpretacji. Art. 1. „Religia katolicka, apostolska, rzymska jest religią stanu” oraz art. 2. „Wszelka część religijna jest wolna i publiczna”. Te dwa zapisy dają kościołowi duża swobodę działania. Wyznanie w żaden sposób nie jest regulowane. Wykazanie religii katolickiej, apostolskiej i rzymskiej jako by były religią stanu umacnia te religie. Pod koniec Konstytucji jest jeszcze jedno uregulowanie w art. 83. „Nikt nie może sprawować urzędów bądź duchownych [...] kto nie jest obywatelem Księstwa Warszawskiego.”
Osiem lat później, 27 listopada 1815roku przekształcono Księstwo Warszawskie,
w niesuwerenne Królestwo Polskie, które było związane unią personalną z Rosją.
W Konstytucji Królestwa Polskiego uregulowania wyznaniowe zostały przesunięte
do Tytułu II zaręczenia ogólne, na rzecz stosunków politycznych Królestwa Polskiego.
Art. 11 tej ustawy uznaje, że religia katolicka- rzymska która jest wyznawana przez największą część mieszkańców Królestwa Polskiego będzie przedmiotem opieki rządu. Dodatkowo zapisano jeszcze, że różnorodność wyznań chrześcijańskich, nie będzie stanowić żadnej przeszkody w używaniu praw. Nie wymienione wyznania uregulowane są w artykule 12 który brzmi: „Duchowieństwo wszystkich wyznań jest pod protekcją i dozorem praw
i rządu. Uregulowane zostały także posiadane fundusze przez duchowieństwo. Artykuł 13 wykazuje że wszelkie fundusze posiadane przez duchowieństwo katolicko – rzymskie
i duchowieństwo grekounickie będzie uznawane za własność niewzruszoną i wspólną dla całej hierarchii duchownej. W przypadku wyznania ewangelickoaugsburskiego i wyznania ewangelickoreformowanego duchowieństwo te otrzyma wsparcie roczne. Dodatkowo biskupi Kościoła katolicko – rzymskiego będzie miało swoją reprezentację w senacie Królestwa Polskiego, w ilości równej ilości województw. Dodatkowo w senacie będzie zasiadać biskup grekounicki. Król jako głowa państwa mianuje arcybiskupów i biskupów różnych wyznań.
Wartość religii jest również uwypuklona w rozdziale I zatytułowanym „o królu”. Jest tam wzmianka, że następcy do Królestwa Polski powinni wykonać przysięgę: „Przysięgam
i przyrzekam przed Bogiem i na Ewangelię” natomiast namiestnicy muszą przysięgać
na Pana Boga Wszechmogoncego” czyli zgodnie z art.70 Konstytucji.
