Ogłaszając Deklarację Niepodległości a następnie pierwsze dziesięć artykułów Konstytucji Stany Zjednoczone stały się prekursorem demokracji w nowożytnym świecie. Demokracja ta była gwarantem rodzenia się państwa pluralistycznego. Pluralizm jest niemal zawsze wynikiem wielości sposobów myślenia, oznaką otwartości i tolerancji. Może on jednak stwarzać konflikty i problemy. Pluralizm amerykański gwarantujący większą lub mniejszą swobodę swoim obywatelom stworzył też niestety miejsce dla skrajnie radykalnych organizacji pojawiających się zwłaszcza w czasach kryzysów społecznych i upadku autorytetów. W większości członkowie tych ugrupowań przyjmowali postawy, obojętne lub wrogie wobec wszystkiego, co nieznane: obcych im kultur, światopoglądów czy postawy roszczeniowe wynikłe z wcześniej wspomnianych. W Stanach Zjednoczonych szczególnie mocno zarysował się nurt, który można określić słowami założyciela drugiego Ku Klux Klanu – Williama J. Simmonsa – mianem nurtu stuprocentowej amerykańskości. Zjawisko to jest niczym innym jak formą uzewnętrznienia się ksenofobii i rasizmu, które nie są obce w historii Stanów Zjednoczonych. Jedną z organizacji, która wpisuje się w omawiany nurt jest Związek Amerykańsko-Niemiecki (German-American Bund).
Historia tego Związku jest nierozerwalnie związana z przybywaniem do Stanów Zjednoczonych ludności niemieckojęzycznej. O ile pierwsze pokolenie tej społeczności zachowywało jeszcze wiele tradycji wyniesionych ze swej ojczyzny to kolejne pokolenia Amerykanów pochodzenia niemieckiego niemal całkowicie ulegały procesowi asymilacji a następnie amalgamacji z innymi obywatelami. Niemcy przyswajali amerykańską kulturę, zastępowali ojczysty język, językiem angielskim. W latach 1917-18 nauczanie w języku niemieckim z mocy prawa w większości szkół przestało obowiązywać. Podczas pierwszej wojny światowej niemieccy Amerykanie, zwłaszcza ci urodzeni poza granicami USA byli postrzegani jako zwolennicy Rzeszy. Theodore Roosevelt uznawał podwójną lojalność państwową za nieakceptowaną w czasie wojny. Wielu Amerykanów niemieckim pochodzeniu było wówczas aresztowanych, inni chcąc uniknąć tego losu amerykanizowali swoje nazwiska. Sentyment natywistyczny był na tyle silny, iż prowadził do wprowadzania wielu zakazów obejmujących ludność niemieckojęzyczną. W okresie poprzedzającym drugą wojnę światową do USA przybyło ponad 114 tysięcy Niemców będących głównie uchodźcami politycznymi, przeciwnymi ideologii nazistów. Jednak ustawodawstwo federalne wciąż nakładało na Niemców ograniczenia. Ustawa Alien Registration Act z 1940 roku nakazywała obywatelom niemieckojęzycznym rejestrowanie się w urzędach federalnych. Zgodnie z Alien Enemy Act z 1798 roku USA dokonywały internowań w latach 1940-48. W ten sposób naruszano wielokrotnie prawa obywatelskie ludności USA.
Dopiero prezydent Franklin D. Roosevelt obiecał Amerykanom o niemieckich korzeniach, iż nie będą prześladowani. Kilku naturalizowanych Amerykanów dostało więc szansę na pełnienie funkcji w państwie. Sytuacja taka dotyczyła m.in.: generała Dwighta D. Eisenhowera, admirała Chestera Nimitza, generała Carla Spaatza czy przywódcy republikanów Wendella Wielkie. Amerykanie niemieckojęzyczni służyli w trakcie działań wojennych jako informatorzy, tłumacze lub szpiedzy.
Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 roku niektórzy Amerykanie pochodzenia niemieckiego wobec licznych obostrzeń spotykających swoich rodaków tworzyli organizacje popierające lub naśladujące niemiecką Partię Nazistowską. Najbardziej znaną z takich organizacji był German-American Bund, który określał siebie jako ramię Trzeciej Rzeszy. Początkowo poparcie dla organizacji napłynęło faktycznie z Rzeszy. W maju 1933 roku Rudolf Hess dał przyzwolenie imigrantowi z Niemiec – Heinzowi Spanknobelowi do stworzenia amerykańskiej organizacji promującej nazizm. W wyniku konsolidacji dwóch organizacji Partii Narodowo-Socjalistycznej oraz Free Society of Teutonia powstała organizacja Friends of New Germany. Organizacja Heinza Spanknobela miała charakter wybitnie pro-nazistowski, wzywała niemieckojęzyczną prasę, jak New Yorker Staats-Zeitung do publikacji artykułów popierających nazizm. Organizację tworzyli w większości imigranci niemieccy oraz obywatele USA niemieckiego pochodzenia. Początkowo głównym celem było propagowanie idei pokoju i przyjaźni między USA a Rzeszą. Z czasem zaczęła jednak przejmować cechy ideologii nazistowskiej, czego wynikiem były ataki na ludność żydowską, czy walka z komunistami. Wkrótce po powstaniu organizacja napotkała na silny opór środowisk żydowskich w USA. W dzielnicy Nowego Jorku – Yorkville, bojkotowano towary sprowadzane z Niemiec. Nowa organizacja napotykała także na sprzeciw polityków. Jednym z największych jej oponentów był kongresman z Partii Demokratycznej – Samuel Dickstein, który rozpoczął nawet własne śledztwo badające związki organizacji z niemieckimi nazistami. Rezultatem śledztwa był nakaz Hitlera do rezygnacji z członkostwa obywateli niemieckich należących do tej organizacji. „Przyjaciele” zwalczali opozycje przy pomocy propagandy oraz zastraszania Amerykanów. Jednocześnie wewnątrz organizacji toczyła się walka o stanowisko jej przywódcy, która ostatecznie zakończyła się odsunięciem w 1934 roku Spanknobela.
Po upadku Friends of New Germany w marcu 1936 roku w mieście Buffalo powstała niejako kontynuacja Przyjaciół – organizacja German-American Bund lub Amerikadeutscher Volksbund. 19 marca 1936 roku Hitler umieścił na czele tej organizacji Fritza Kuhna. Pochodzący z Monachium przywódca walczył w armii niemieckiej podczas pierwszej wojny światowej. Po studiach z inżynierii chemicznej przez pewien czas pracował w Meksyku, skąd wyemigrował do USA. W 1934 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie. Kuhn był w istocie postacią groteskową. Przedstawiał siebie jako gorliwego nazistę i człowieka o surowym charakterze, jednak w rzeczywistości był znany jako nieudacznik i kłamca. Nawet jego rodacy w Niemczech byli zawstydzeni Kuhnem, czego dowodem jest opinia ambasadora Rzeszy Hansa Dieckhoffa, który nazywał go „głupkiem”. Bund składał się z ludzi, których wspólnym marzeniem była wizja Ameryki opanowanej przez nazistów. Większość członków wywodziła się z klasy niższej-średniej. Organizowano zjazdy oraz parady, podczas których śpiewano niemieckie piosenki. Tworzono ośrodki rekreacyjne dla młodzieży, takie jak Camp Siegfried w Nowym Jorku czy Camp Nordland w New Jersey. Stworzono również amerykański odpowiednik Hitlerjugend, którego celem była edukacja dzieci w duchu supremacji rasowej i narodowej, nauka języka niemieckiego, historii i filozofii nazizmu. Amerikadeutscher Volksbund był również przeciwnikiem ideologicznym prezydenta Roosevelta, którego nazywał elementem żydowsko-bolszewickiej konspiracji. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie Kuhn otrzymał zaproszenie na spotkanie z Adolfem Hitlerem. Było to jedno z wielu towarzyskich spotkań Fuhrera niemniej jednak Kuhn potraktował je jako nominację na stanowisko Bundesfuhrera USA. Wkrótce rozpoczęło się śledztwo Kongresu w sprawie organizacji wywrotowych (House Un-American Activities Committee) pod przywództwem Martina Diesa, którego wynik w praktyce oznaczał powolny kres organizacji. Ambasador Rzeszy w USA Hans Heinrich Dieckhoff wyrażał sprzeciw wobec działań organizacji w wysyłanych do Berlina listach. Ostrzegał o nieuchronnej porażce i upadku organizacji, gdyż ta jego zdaniem stwarzała tylko nastroje anty-niemieckie w USA. Sceptycyzm, co do zasadności istnienia takiej organizacji był uzasadniony, gdyż w czasie międzywojnia ludność niemieckojęzyczna była obojętnie nastawiona do polityki i do Amerykanów innego pochodzenia. 1 marca 1938 roku rząd Rzeszy wprowadził zakaz używania symboliki nazistowskiej przez Bund. Mimo interwencji Kuhna w Berlinie decyzji nie udało się zmienić. W lutym 1939 roku Bund zorganizował w Madison Square Garden największe spotkanie organizacji, które było jednocześnie zwiastunem jej końca. Po tym wydarzeniu prokurator dystryktowy Nowego Jorku Thomas Dewey aresztował Kuhna pod zarzutem fałszerstwa i grabieży majątku. Po zakończeniu drugiej wojny światowej Kuhn został deportowany do Niemiec, gdzie w 1951 roku zmarł. Po aresztowaniu Kuhna organizacja stopniowo traciła na znaczeniu i ostatecznie została rozwiązana 8 grudnia 1941 roku tuż po ataku Cesarstwa Japonii na Pearl Harbor. Po wypowiedzeniu wojny Niemcom przez USA członkowie Bundu byli masowo aresztowani przez policję. Następca Kuhna – Gerhard Kunze został schwytany w Meksyku i skazany na piętnaście lat więzienia za działalność w organizacji wywrotowej.
Wybrana bibliografia:
Sims Patsy, The Klan, Kentucky: The University Press of Kentucky, 1996.
Miller Marvin, Wunderlich's Salute: The Interrelationship of the German-American Bund,
Camp Siegfried, Yaphank, Long Island, and the Young Siegfrieds and Their
Relationship with American and Nazi Institutions, Malamud-Rose Publishers, 1983.
Lopez Adrian, Blitzkrieg Over America: When Will Hitler Invade U.S.A., Nowy Jork: War
Books, 1940.
Diamond Sander, Nazi Movement in the United States - 1924-1941, Londyn: Cornell
University Press, 1974.
Canedy Susan, America's Nazis, A Democratic Dilemma, A History of the German American
Bund, Menlo Park: Markgraf Publications Group, 1990.
Blum Howard, Wanted School for Nazis : The Search for Nazis in America, Nowy Jork:
Ballantine Books, 1977.
Langer Elinor, A Hundred Little Hitlers : The Death of a Black Man, the Trial of a White
Racist, and the Rise of the Neo-Nazi Movement in America, Metropolitan Books, 2003.
Alexander, Charles C. Crusade for conformity: the Ku Klux Klan in Texas, 1920-1930. Houston:
Texas Gulf Coast Historical Association, Publication Series; 6-1, 1962.
__________. The Ku Klux Klan in the Southwest. Lexington: University of Kentucky Press, 1966.
Blee Kathleen M., Women of the Klan, Racism and Gender in the 1920s, Los Angeles: University of
California Press, 1991.
Chalmers, David M. Hooded Americanism: the first century of the Ku Klux Klan, 1865-1965. Garden
City: Doubleday, 1965.
__________. Hooded Americanism: the history of the Ku Klux Klan. Chicago: Quadrangle Books,
(Quadrangle Paperbacks; 51), 1968.
Jackson, Kenneth Terry. The Ku Klux Klan in the city, 1915-1930. Chicago: I. R. Dee, (Elephant
Paperbacks), 1992
Katz William Loren, The Ku Klux Klan Impact on History, Seattle: Open Hand Publishing, 1986.
Lowe David, KKK – The Invisible Empire, Nowy Jork: W.W.Norton & Company, Inc., 1967.
McLean Nancy, Behind the Mask of Chivalry. The Making of the Second Ku Klux Klan, Nowy Jork:
Oxford University Press, 1994.
Moore, Leonard Joseph. Citizen klansmen: the Ku Klux Klan in Indiana, 1921-1928. Chapel Hill:
University of North Carolina Press,
Sobieraj Jerzy, Ku Klux Klan, Warszawa: Dom wydawniczy Bellona, 2004.
Wade, Wyn Craig. The fiery cross: the Ku Klux Klan in America. Nowy Jork: Simon and Schuster,
1987.
Kasiński Krzysztof, Ku Klux Klan w USA 1915-1944, Szczecin: Wydawnictwo My Book, 2007.
Historia tego Związku jest nierozerwalnie związana z przybywaniem do Stanów Zjednoczonych ludności niemieckojęzycznej. O ile pierwsze pokolenie tej społeczności zachowywało jeszcze wiele tradycji wyniesionych ze swej ojczyzny to kolejne pokolenia Amerykanów pochodzenia niemieckiego niemal całkowicie ulegały procesowi asymilacji a następnie amalgamacji z innymi obywatelami. Niemcy przyswajali amerykańską kulturę, zastępowali ojczysty język, językiem angielskim. W latach 1917-18 nauczanie w języku niemieckim z mocy prawa w większości szkół przestało obowiązywać. Podczas pierwszej wojny światowej niemieccy Amerykanie, zwłaszcza ci urodzeni poza granicami USA byli postrzegani jako zwolennicy Rzeszy. Theodore Roosevelt uznawał podwójną lojalność państwową za nieakceptowaną w czasie wojny. Wielu Amerykanów niemieckim pochodzeniu było wówczas aresztowanych, inni chcąc uniknąć tego losu amerykanizowali swoje nazwiska. Sentyment natywistyczny był na tyle silny, iż prowadził do wprowadzania wielu zakazów obejmujących ludność niemieckojęzyczną. W okresie poprzedzającym drugą wojnę światową do USA przybyło ponad 114 tysięcy Niemców będących głównie uchodźcami politycznymi, przeciwnymi ideologii nazistów. Jednak ustawodawstwo federalne wciąż nakładało na Niemców ograniczenia. Ustawa Alien Registration Act z 1940 roku nakazywała obywatelom niemieckojęzycznym rejestrowanie się w urzędach federalnych. Zgodnie z Alien Enemy Act z 1798 roku USA dokonywały internowań w latach 1940-48. W ten sposób naruszano wielokrotnie prawa obywatelskie ludności USA.
Dopiero prezydent Franklin D. Roosevelt obiecał Amerykanom o niemieckich korzeniach, iż nie będą prześladowani. Kilku naturalizowanych Amerykanów dostało więc szansę na pełnienie funkcji w państwie. Sytuacja taka dotyczyła m.in.: generała Dwighta D. Eisenhowera, admirała Chestera Nimitza, generała Carla Spaatza czy przywódcy republikanów Wendella Wielkie. Amerykanie niemieckojęzyczni służyli w trakcie działań wojennych jako informatorzy, tłumacze lub szpiedzy.
Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 roku niektórzy Amerykanie pochodzenia niemieckiego wobec licznych obostrzeń spotykających swoich rodaków tworzyli organizacje popierające lub naśladujące niemiecką Partię Nazistowską. Najbardziej znaną z takich organizacji był German-American Bund, który określał siebie jako ramię Trzeciej Rzeszy. Początkowo poparcie dla organizacji napłynęło faktycznie z Rzeszy. W maju 1933 roku Rudolf Hess dał przyzwolenie imigrantowi z Niemiec – Heinzowi Spanknobelowi do stworzenia amerykańskiej organizacji promującej nazizm. W wyniku konsolidacji dwóch organizacji Partii Narodowo-Socjalistycznej oraz Free Society of Teutonia powstała organizacja Friends of New Germany. Organizacja Heinza Spanknobela miała charakter wybitnie pro-nazistowski, wzywała niemieckojęzyczną prasę, jak New Yorker Staats-Zeitung do publikacji artykułów popierających nazizm. Organizację tworzyli w większości imigranci niemieccy oraz obywatele USA niemieckiego pochodzenia. Początkowo głównym celem było propagowanie idei pokoju i przyjaźni między USA a Rzeszą. Z czasem zaczęła jednak przejmować cechy ideologii nazistowskiej, czego wynikiem były ataki na ludność żydowską, czy walka z komunistami. Wkrótce po powstaniu organizacja napotkała na silny opór środowisk żydowskich w USA. W dzielnicy Nowego Jorku – Yorkville, bojkotowano towary sprowadzane z Niemiec. Nowa organizacja napotykała także na sprzeciw polityków. Jednym z największych jej oponentów był kongresman z Partii Demokratycznej – Samuel Dickstein, który rozpoczął nawet własne śledztwo badające związki organizacji z niemieckimi nazistami. Rezultatem śledztwa był nakaz Hitlera do rezygnacji z członkostwa obywateli niemieckich należących do tej organizacji. „Przyjaciele” zwalczali opozycje przy pomocy propagandy oraz zastraszania Amerykanów. Jednocześnie wewnątrz organizacji toczyła się walka o stanowisko jej przywódcy, która ostatecznie zakończyła się odsunięciem w 1934 roku Spanknobela.
Po upadku Friends of New Germany w marcu 1936 roku w mieście Buffalo powstała niejako kontynuacja Przyjaciół – organizacja German-American Bund lub Amerikadeutscher Volksbund. 19 marca 1936 roku Hitler umieścił na czele tej organizacji Fritza Kuhna. Pochodzący z Monachium przywódca walczył w armii niemieckiej podczas pierwszej wojny światowej. Po studiach z inżynierii chemicznej przez pewien czas pracował w Meksyku, skąd wyemigrował do USA. W 1934 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie. Kuhn był w istocie postacią groteskową. Przedstawiał siebie jako gorliwego nazistę i człowieka o surowym charakterze, jednak w rzeczywistości był znany jako nieudacznik i kłamca. Nawet jego rodacy w Niemczech byli zawstydzeni Kuhnem, czego dowodem jest opinia ambasadora Rzeszy Hansa Dieckhoffa, który nazywał go „głupkiem”. Bund składał się z ludzi, których wspólnym marzeniem była wizja Ameryki opanowanej przez nazistów. Większość członków wywodziła się z klasy niższej-średniej. Organizowano zjazdy oraz parady, podczas których śpiewano niemieckie piosenki. Tworzono ośrodki rekreacyjne dla młodzieży, takie jak Camp Siegfried w Nowym Jorku czy Camp Nordland w New Jersey. Stworzono również amerykański odpowiednik Hitlerjugend, którego celem była edukacja dzieci w duchu supremacji rasowej i narodowej, nauka języka niemieckiego, historii i filozofii nazizmu. Amerikadeutscher Volksbund był również przeciwnikiem ideologicznym prezydenta Roosevelta, którego nazywał elementem żydowsko-bolszewickiej konspiracji. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie Kuhn otrzymał zaproszenie na spotkanie z Adolfem Hitlerem. Było to jedno z wielu towarzyskich spotkań Fuhrera niemniej jednak Kuhn potraktował je jako nominację na stanowisko Bundesfuhrera USA. Wkrótce rozpoczęło się śledztwo Kongresu w sprawie organizacji wywrotowych (House Un-American Activities Committee) pod przywództwem Martina Diesa, którego wynik w praktyce oznaczał powolny kres organizacji. Ambasador Rzeszy w USA Hans Heinrich Dieckhoff wyrażał sprzeciw wobec działań organizacji w wysyłanych do Berlina listach. Ostrzegał o nieuchronnej porażce i upadku organizacji, gdyż ta jego zdaniem stwarzała tylko nastroje anty-niemieckie w USA. Sceptycyzm, co do zasadności istnienia takiej organizacji był uzasadniony, gdyż w czasie międzywojnia ludność niemieckojęzyczna była obojętnie nastawiona do polityki i do Amerykanów innego pochodzenia. 1 marca 1938 roku rząd Rzeszy wprowadził zakaz używania symboliki nazistowskiej przez Bund. Mimo interwencji Kuhna w Berlinie decyzji nie udało się zmienić. W lutym 1939 roku Bund zorganizował w Madison Square Garden największe spotkanie organizacji, które było jednocześnie zwiastunem jej końca. Po tym wydarzeniu prokurator dystryktowy Nowego Jorku Thomas Dewey aresztował Kuhna pod zarzutem fałszerstwa i grabieży majątku. Po zakończeniu drugiej wojny światowej Kuhn został deportowany do Niemiec, gdzie w 1951 roku zmarł. Po aresztowaniu Kuhna organizacja stopniowo traciła na znaczeniu i ostatecznie została rozwiązana 8 grudnia 1941 roku tuż po ataku Cesarstwa Japonii na Pearl Harbor. Po wypowiedzeniu wojny Niemcom przez USA członkowie Bundu byli masowo aresztowani przez policję. Następca Kuhna – Gerhard Kunze został schwytany w Meksyku i skazany na piętnaście lat więzienia za działalność w organizacji wywrotowej.
Wybrana bibliografia:
Sims Patsy, The Klan, Kentucky: The University Press of Kentucky, 1996.
Miller Marvin, Wunderlich's Salute: The Interrelationship of the German-American Bund,
Camp Siegfried, Yaphank, Long Island, and the Young Siegfrieds and Their
Relationship with American and Nazi Institutions, Malamud-Rose Publishers, 1983.
Lopez Adrian, Blitzkrieg Over America: When Will Hitler Invade U.S.A., Nowy Jork: War
Books, 1940.
Diamond Sander, Nazi Movement in the United States - 1924-1941, Londyn: Cornell
University Press, 1974.
Canedy Susan, America's Nazis, A Democratic Dilemma, A History of the German American
Bund, Menlo Park: Markgraf Publications Group, 1990.
Blum Howard, Wanted School for Nazis : The Search for Nazis in America, Nowy Jork:
Ballantine Books, 1977.
Langer Elinor, A Hundred Little Hitlers : The Death of a Black Man, the Trial of a White
Racist, and the Rise of the Neo-Nazi Movement in America, Metropolitan Books, 2003.
Alexander, Charles C. Crusade for conformity: the Ku Klux Klan in Texas, 1920-1930. Houston:
Texas Gulf Coast Historical Association, Publication Series; 6-1, 1962.
__________. The Ku Klux Klan in the Southwest. Lexington: University of Kentucky Press, 1966.
Blee Kathleen M., Women of the Klan, Racism and Gender in the 1920s, Los Angeles: University of
California Press, 1991.
Chalmers, David M. Hooded Americanism: the first century of the Ku Klux Klan, 1865-1965. Garden
City: Doubleday, 1965.
__________. Hooded Americanism: the history of the Ku Klux Klan. Chicago: Quadrangle Books,
(Quadrangle Paperbacks; 51), 1968.
Jackson, Kenneth Terry. The Ku Klux Klan in the city, 1915-1930. Chicago: I. R. Dee, (Elephant
Paperbacks), 1992
Katz William Loren, The Ku Klux Klan Impact on History, Seattle: Open Hand Publishing, 1986.
Lowe David, KKK – The Invisible Empire, Nowy Jork: W.W.Norton & Company, Inc., 1967.
McLean Nancy, Behind the Mask of Chivalry. The Making of the Second Ku Klux Klan, Nowy Jork:
Oxford University Press, 1994.
Moore, Leonard Joseph. Citizen klansmen: the Ku Klux Klan in Indiana, 1921-1928. Chapel Hill:
University of North Carolina Press,
Sobieraj Jerzy, Ku Klux Klan, Warszawa: Dom wydawniczy Bellona, 2004.
Wade, Wyn Craig. The fiery cross: the Ku Klux Klan in America. Nowy Jork: Simon and Schuster,
1987.
Kasiński Krzysztof, Ku Klux Klan w USA 1915-1944, Szczecin: Wydawnictwo My Book, 2007.
Licencja: Creative Commons
