Współczesne Włochy nie są Rzymem, a Egipt nie jest już starożytnym królestwem faraonów. W Egipcie nie ma Egipcjan, a we Włoszech nie ma Rzymian. Kultury, które niegdyś budowały wielkie imperia, uległy zmianom i przemianom, a ich ludność została wchłonięta przez nowe porządki. Fascynacja tym, co minęło, często przesłania pytania o autentyczność przekazów historycznych. Czy dzisiejsza wiedza historyczna nie jest jedynie zbiorem wygodnych interpretacji?
Przykładem mogą być kontrowersje wokół koncepcji Lechii – legendarnej krainy, która rzekomo miała być potęgą Słowian. Choć przez wielu uważana za mit, istnieją głosy wskazujące, że mogła istnieć, a ślady zostały wymazane lub przekształcone w narracjach historycznych. Dlaczego więc tak łatwo odrzucamy takie hipotezy?
Mitologia historyczna, jak pokazuje przykład Rzymian i Egipcjan, jest często narzędziem politycznym. To, co uznajemy za „fakt”, wynika z wyborów tych, którzy pisali historię. Tymczasem to, co niewygodne, bywa pomijane lub deprecjonowane jako „mit”. Dlatego może warto spojrzeć na dawne przekazy z innej perspektywy – jako potencjalne źródło nieznanej prawdy.
Czy nasze postrzeganie historii jest odbiciem faktów, czy jedynie wygodnych mitów? Zaginione cywilizacje, takie jak Rzym czy Egipt, fascynują nas przez swoją nieobecność, podczas gdy koncepcje takie jak Lechia są zbyt łatwo uznawane za fikcję. Być może czas otworzyć się na nowe spojrzenia i zadać pytanie: ile w historii jest prawdy, a ile wygodnej narracji? Tylko w ten sposób możemy odkryć, co naprawdę było, a co jest jedynie odbiciem wyobrażeń.
