Zgodnie z art. 172 par. 1 Kodeksu cywilnego: „Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).”
Uzyskanie posiadania w złej wierze reguluje par. 2: „Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.”
Posiadaczem takiej nieruchomości, może się stać osoba, która wykorzystuje nieruchomość, uprawia ziemię, zamieszkuje w budynku i płaci podatki. Kluczowy jest fakt, czy nieruchomość weszła w posiadanie danej osoby w dobrej wierze czy złej.
Zasiedzieć nieruchomość można indywidualnie lub z innymi osobami np. małżonkiem i cały proces związany z zasiedzeniem nieruchomości, powinien być przeprowadzony poprzez postępowanie sądowe.
Osoba, która w wyniku zasiedzenia stała się właścicielem nieruchomości, może złożyć wniosek w sądzie o wpisanie jej, jako właściciela w księdze wieczystej. A następnie, jako pełnoprawny właściciel, może taką nieruchomość darować lub sprzedać.
Zasiedzieć można wiele nieruchomości, a zazwyczaj są to działki gruntu zabudowane lub niezabudowane. Wyjątkiem są działki przeznaczone pod drogi publiczne, które wyłączone są z prawa zasiedzenia. Można zasiedzieć prawo własności lokalu mieszkalnego lub niemieszkalnego, za wyjątkiem spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Oczywiście, nie można zasiedzieć jednego z pokoi lub pomieszczeń w lokalu lub w budynku, gdyż zasiedzeniu podlega prawo własności nieruchomości, a nie tylko jej części.
Zasiedzeniu podlega również prawo użytkowania wieczystego gruntu i w takim przypadku osoba, która zasiądzie nieruchomość, staje się użytkownikiem wieczystym.
