Umiejętność szybkiego czytania jest coraz bardziej powszechna – zarówno wśród młodych ludzi (uczniów, studentów), jak i osób dojrzałych, pracujących w różnych branżach. Jednak nie zawsze tak było. Coś, co dzisiaj jest prawie normą, kiedyś traktowane było jak było fenomen. Wzmianki o tym można znaleźć już w XVII-wiecznych zapiskach. Ludzie, którzy potrafili szybko czytać i zapamiętywać duże ilości materiału w bardzo krótkim czasie, byli podziwiani, uznawani za geniuszy, otaczani zaszczytami i sławą.
Dziś, dzięki rozwojowi nauki, każdy może posiąść tę umiejętność.
Pierwsze szczegółowe badania związane z tematem szybkiego czytania przeprowadził francuski badacz E. Javal. Cele zwiększenia tempa czytania i pisania określił jako ulepszenie porozumiewania się między ludźmi. Javal rozpoczął swoje badania w 1879 roku. Blisko 60 lat później, podczas II wojny światowej, do tego tematu wrócili Brytyjczycy.
Jak wiele innych nowych teorii i wynalazków szybkie czytanie rozpoczęło swoją karierę w wojsku. Armia brytyjska dostrzegła pewien problem któremu należało jak najszybciej zaradzić: piloci mieli kłopot z odróżnieniem samolotów sojuszniczych od wrogich z dużej odległości i w bardzo krótkim czasie. W celu zbadania i naprawienia problemu skonstruowano urządzenie, zwane tachistoskopem. Przed badanym wyświetlano obrazy samolotów. Początkowo obrazy były duże i prezentowano je przez dłuższy czas. Stopniowo zmniejszano obraz i skracano czas ekspozycji. Tak wytrenowani piloci byli zdolni do rozpoznawania w okamgnieniu typu samolotu z bardzo dużych odległości.
Po wojnie zaadaptowano tachistoskop do nauki szybkiego czytania. Zamiast samolotów badanym pokazywano litery, słowa i całe frazy. Ćwicząc w ten sposób uczestnicy badania osiągnęli granicę 400 słów na minutę (zwykłe tempo czytania to 150 - 200 słów/minutę). Był to duży sukces i ogromny postęp w badaniach nad tym zjawiskiem, jednak okazało się, iż w kilka tygodni po zakończeniu kursu, bez odpowiedniego treningu, szybkość czytania spadała ponownie do tempa sprzed szkolenia.
Na kolejny przełom czekano do lat 50-tych. Wtedy to amerykańska badaczka Evelyn Wood przedstawiła wyniki swoich badań i autorską metodę szybkiego czytania, która pozwalała przejść granicę 400 słów/min., dojść do 1000, a z czasem nawet dalej. Pani Wood w nauce szybkiego czytania używała wskaźnika. Pozwalało to na większą precyzję a zarazem kontrolowanie tempa. Na jej metodzie opiera się obecnie wiele programów nauki tej umiejętności.
W późniejszym czasie przeprowadzano badania związane głównie z widzeniem peryferyjnym i możliwością obejmowania wzrokiem większej ilości tekstu, a także wpływu treningu pamięci na ilość przyswajanych informacji. Dowiedziono, że ludzkie oko zdolne jest do objęcia jednym spojrzeniem całej strony, a mózg do zapamiętania jej treści. Równoczesne badania nad umiejętnością szybkiego czytania, technikami pamięciowymi i metodami efektywnej nauki (mnemotechniki, Mapy Myśli Tony’ego Buzana) pozwoliły na błyskawiczne zapoznanie się z treścią czytanych książek i trwałe zapamiętanie ich zawartości, co wiąże się z możliwością odtworzenia ich treści, tematyki, problemów w nich poruszanych.
Doszło do niewiarygodnej rewolucji w uczeniu się. W przeciągu kilkunastu, kilkudziesięciu lat, umiejętność, którą przypisywano dotychczas osobom wybitnym, takim jak John F. Kennedy, Lew Tołstoj, Napoleon Bonaparte, Karol Marks, Włodzimierz Lenin, Jean Jaques Rousseau czy Honore de Balzac stała się powszechnie dostępna. Rozwój nauki pozwolił na poznanie ludzkiego oka i mózgu oraz procesów zachodzących w trakcie uczenia się. Usystematyzowano wyniki badań i opracowano metody, dzięki którym każdy z nas może obecnie zdobywać wiedzę kilkukrotnie szybciej.
Dziś, dzięki rozwojowi nauki, każdy może posiąść tę umiejętność.
Pierwsze szczegółowe badania związane z tematem szybkiego czytania przeprowadził francuski badacz E. Javal. Cele zwiększenia tempa czytania i pisania określił jako ulepszenie porozumiewania się między ludźmi. Javal rozpoczął swoje badania w 1879 roku. Blisko 60 lat później, podczas II wojny światowej, do tego tematu wrócili Brytyjczycy.
Jak wiele innych nowych teorii i wynalazków szybkie czytanie rozpoczęło swoją karierę w wojsku. Armia brytyjska dostrzegła pewien problem któremu należało jak najszybciej zaradzić: piloci mieli kłopot z odróżnieniem samolotów sojuszniczych od wrogich z dużej odległości i w bardzo krótkim czasie. W celu zbadania i naprawienia problemu skonstruowano urządzenie, zwane tachistoskopem. Przed badanym wyświetlano obrazy samolotów. Początkowo obrazy były duże i prezentowano je przez dłuższy czas. Stopniowo zmniejszano obraz i skracano czas ekspozycji. Tak wytrenowani piloci byli zdolni do rozpoznawania w okamgnieniu typu samolotu z bardzo dużych odległości.
Po wojnie zaadaptowano tachistoskop do nauki szybkiego czytania. Zamiast samolotów badanym pokazywano litery, słowa i całe frazy. Ćwicząc w ten sposób uczestnicy badania osiągnęli granicę 400 słów na minutę (zwykłe tempo czytania to 150 - 200 słów/minutę). Był to duży sukces i ogromny postęp w badaniach nad tym zjawiskiem, jednak okazało się, iż w kilka tygodni po zakończeniu kursu, bez odpowiedniego treningu, szybkość czytania spadała ponownie do tempa sprzed szkolenia.
Na kolejny przełom czekano do lat 50-tych. Wtedy to amerykańska badaczka Evelyn Wood przedstawiła wyniki swoich badań i autorską metodę szybkiego czytania, która pozwalała przejść granicę 400 słów/min., dojść do 1000, a z czasem nawet dalej. Pani Wood w nauce szybkiego czytania używała wskaźnika. Pozwalało to na większą precyzję a zarazem kontrolowanie tempa. Na jej metodzie opiera się obecnie wiele programów nauki tej umiejętności.
W późniejszym czasie przeprowadzano badania związane głównie z widzeniem peryferyjnym i możliwością obejmowania wzrokiem większej ilości tekstu, a także wpływu treningu pamięci na ilość przyswajanych informacji. Dowiedziono, że ludzkie oko zdolne jest do objęcia jednym spojrzeniem całej strony, a mózg do zapamiętania jej treści. Równoczesne badania nad umiejętnością szybkiego czytania, technikami pamięciowymi i metodami efektywnej nauki (mnemotechniki, Mapy Myśli Tony’ego Buzana) pozwoliły na błyskawiczne zapoznanie się z treścią czytanych książek i trwałe zapamiętanie ich zawartości, co wiąże się z możliwością odtworzenia ich treści, tematyki, problemów w nich poruszanych.
Doszło do niewiarygodnej rewolucji w uczeniu się. W przeciągu kilkunastu, kilkudziesięciu lat, umiejętność, którą przypisywano dotychczas osobom wybitnym, takim jak John F. Kennedy, Lew Tołstoj, Napoleon Bonaparte, Karol Marks, Włodzimierz Lenin, Jean Jaques Rousseau czy Honore de Balzac stała się powszechnie dostępna. Rozwój nauki pozwolił na poznanie ludzkiego oka i mózgu oraz procesów zachodzących w trakcie uczenia się. Usystematyzowano wyniki badań i opracowano metody, dzięki którym każdy z nas może obecnie zdobywać wiedzę kilkukrotnie szybciej.
Licencja: Creative Commons
