Pomimo wielu tysięcy wydanych tytułów nie istnieje definicja określająca „dobrą książkę”. Czasy się zmieniają i zmienia się oczekiwanie czytelnika. Istnieje także tendencja, która odchodzi i wraca. Każdy okres można przypisać zainteresowaniu danym gatunkiem, którego temat odchodzi i wraca.
Próbując odpowiedzieć na pytanie, jakie cechy powinna posiadać dobra książka, należałoby napisać, że dobra książka powinna wciągnąć czytelnika do tego stopnia, żeby czytający całkowicie pochłonął się w lekturze.
W Polsce ukazuje się około trzydziestu tysięcy książek rocznie. Czy pośród trzydziestu tysięcy książek nie można znaleźć tej dobrej? Wielu polskich wydawców przypadkowe sukcesy przypisuje swojemu wyczuciu, ale tak naprawdę za każdym razem mówimy o zwyczajnym przypadku.
Czym kierowałbym się gdybym był wydawcą? Jako wydawca, który na książce zamierza jedynie zarobić, chciałbym oczywiście w książkę włożyć jak najmniej swojego czasu i pieniędzy. Dlatego oczekiwałbym, aby książka została napisana właściwym językiem literackim. Co to jest język literacki? W skrócie jest językiem odróżniającym pisanie od mowy potocznej. Oficjalna wykładnia wygląda tak: „język literacki jest odmianą języka używaną przez wyższe grupy społeczne”. Jeżeli już ten warunek zostałby spełniony, a styl pisania nie raziłby czytającego nieustannie powtarzającymi się wyrazami: „to”, „był”, „była”, w każdym zdaniu, zwróciłbym uwagę na to, czy pozycja jest wciągająca i czy akcja nakłania do dalszego czytania. Wtedy podjąłbym decyzję o wydaniu takiej pozycji lub odrzuceniu tekstu.
Natomiast współczesna rzeczywistość działa zupełnie inaczej. Autor, który wysyła tekst do wydawcy, musi listem przekonać czytającego, aby ten chciał zajrzeć do tekstu. Potem, jeżeli sam list przekona wydawcę do czytania tekstu, znowu zazwyczaj jeden człowiek ocenia wartość dzieła. Przeszłość ukazuje, że na przestrzeni wielu dziesięcioleci, wydawca źle ocenił powieść i książka wielokrotnie odrzucona przyniosła ogromny sukces — jednym z takich przykładów jest Erich von Däniken, którego książki odrzucili wszyscy wydawcy, a w tych czasach autor wysyłał maszynopis do wydawnictwa. I autor sam wreszcie znalazł sposób, żeby przedstawić światu swoje dzieło, które natychmiast spotkało się z ogromnym zainteresowaniem odbiorcy. Gdzie w takich przypadkach jest wyczucie wydawcy? Najczęściej jest odwrotnie, bo wydawca stawia na książkę, która się słabo sprzedaje. Ten fakt jedynie potwierdza przypadkowość sukcesu książki i jej autora, bo w tym przypadku wszyscy wydawcy byli w błędzie. Ile takich przykładów można wyliczyć?
Współczesne wydanie książki wygląda w ten sposób, że wydawca wydaje mały nakład i resztę pozostawia własnemu losowi. Brakuje promocji, a sama informacja w internecie, nie powoduje sprzedaży, szczególnie wtedy, gdy książka jest kiepska. Z drugiej strony trudno jest sobie wyobrazić, gdyby wydawcy próbowali promować trzydzieści tysięcy książek jednocześnie, zostalibyśmy zarzuceni nadmiarem informacji. Także należy pamiętać o tym, że mimo postępu technologicznego i rozwoju, nadal wiele osób nie używa internetu.
Wydawca rzadko zachowuje bezstronność i napisany tekst odbiegający od przyjętych wierzeń i mitów, czy przekonań, skazuje autora na porażkę — autor chociażby miał rację, w takim przypadku, w ocenie wydawcy, autor pisze bzdury. Książkę jednak ocenia czytelnik, ale wielu autorów nie ma takiej szansy. I odrzuceni przez wielu wydawców zwyczajnie rezygnują, choć tak naprawdę piszą dobre książki.
W jaki więc sposób wydawca „szuka” dobrej książki? Jak można udzielić odpowiedzi na takie pytanie? Wydawca nie szuka książki, ale liczy na to, że autor będzie zabiegał u wydawcy o jej wydanie, a przypadkowy sukces książki, wydawca przypisze własnej intuicji. Tak wygląda rzeczywistość…
