Endometriozie towarzyszy wiele objawów. Do najczęstszych należą zaburzenia miesiączkowania, bolesne współżycie oraz bóle w miednicy. Objawy mogą być różne i zmienne u różnych kobiet. Objawy ednometriozy często mogą być mylone z objawami innych stanów chorobowych. Z tego względu diagnostyka endometriozy w oparciu o same objawy może być trudna. Endometrioza polega na wysterowaniu rozwoju tkanki typu endometrialnego poza macicą, np. na jajowodach, pęcherzu moczowym lub w obrębie innych struktur miednicy. Tkanka ta tworzy zmiany tzw. endometrialne, którym towarzyszy przewlekły stan zapalny. Ich obecność może doprowadzić do powstania zrostów w miednicy mniejszej.
Rozróżniamy trzy główne postacie choroby. Komórki endometrialne podlegają wpływowi kobiecych hormonów w sposób podobny do samego endometrium i reagują na działanie estrogenów proliferacją oraz rozrostem zmian. W przeciwieństwie do macicy, w lokalizacji ektopowego endometrium obserwowane jest występowanie przewlekłego stanu zapalnego.
W leczeniu endometriozy stosuje się wiele metod zachowawczych oraz chirurgicznych. Leczenie endometriozy można podzielić na przeciwbólowe (objawowo znieczulające dolegliwości) oraz hormonalne (oddziałujące na patologiczne zmiany leżące u podstaw objawów). Ponieważ endometrioza jest chorobą uzależnioną od estrogenów, jedynym wspólnym mechanizmem leczenia hormonalnego jest obniżenie stężenia estrogenów na tyle, by zablokować proliferację zmian, a tym samym złagodzić objawy choroby, ale nie spowodować działań niepożądanych, związanych z niedoborem estrogenów. Jako uzupełnienie tego sposobu postępowania progestageny wywołują dodatkowe działanie miejscowe.
