Plusy przewiertów sterowanych
Dzięki przewiertom sterowanym możliwe jest poprowadzenie takiej instalacji bez konieczności rozkopywania terenów. Jest to sposób łatwiejszy także w wypadku, kiedy rurociąg ma przebiegać pod drogą czy ogródkiem – terenów tych nie trzeba rozkopywać, a potem przywracać do stanu poprzedniego. Jest to zdecydowanie tańsza metoda niż zwykłe wykopywanie rowów i układanie w nich rurociągów. To także metoda, która nie szkodzi środowisku naturalnemu.
Horyzontalne przewierty sterowane przebiegają w trzech etapach. Na każdym z nich używa się także płuczki wiertniczej na bazie betonu. Taka płuczka betonitowa ułatwia przeciskanie głowicy pilotowej, etap rozwiercania gruntu, a także przeciskanie rurociągu.
Etap pierwszy - wiercenie pilotowe
Pierwszy etap to wiercenie pilotowe. W odpowiednim miejscu wykonać należy otwór pilotowy. Ważne jest, by wejście wywiercone było pod kątem od 11 do 20 stopni. Na określonej wcześniej głębokości należy zmienić kierunek przewiertu na poziomy. W grunt wciska się żerdzie wiertnicze, które połączone są ze sobą gwintami.
Wciśnięte w grunt żerdzie tworzą przewód wiertniczy. Na jego początkowym fragmencie znajduje się głowica pilotowa. Jest ona ścięta skośnie i ukształtowana ekscentrycznie. W specjalnej obudowie, tuż za głowicą, znajduje się sonda nadawcza, by operator głowicy pilotowej wiedział, gdzie i jak usytuowana jest żerdź.
W tym etapie można sterować przewiertem – jeśli przy wciskaniu głowicy w grunt jednocześnie ją obracamy, powstanie przewiert prostoliniowy. Brak obracania spowoduje, że przewiert skręci w kierunku uzależnionym od położenia głowicy pilotowej. Średnica takiego otworu zależy od tego, jaka głowica pilotowa jest użyta oraz jaką średnicę ma żerdź. Rozmiar głowicy pilotowej jest zależny od gruntu, w który się wwiercamy - im bardziej miękki grunt, tym większa jest średnica.
Płuczka wiertnicza pomaga w urabianiu gruntu i jest ona podawana przewodem wiertniczym do głowicy. Punkt, w którym głowica i przewód wiertnicy wchodzą w grunt, to punkt wejścia. Analogicznie jest z punktem wyjścia.
Etap drugi - rozwiercanie
Drugi etap przewiertów to rozwiercanie gruntów. Zaczyna się on, kiedy głowica pilotowa osiągnie punkt wyjścia. Wymienia się ją na głowicę rozwiercającą, która musi mieć odpowiednią wielkość. Taki rozwiertak dobiera się w zależności od rodzaju gruntu, który jest rozwiercany. Aby poszerzyć otwór w skałach, kamieniach lub gruntach zwartych o dużej wytrzymałości, można zastosować poszerzacze rolkowe.
Do głowicy rozwiercającej przymocowuje się żerdzie wiertnicze, które razem z przewodem przeciąga się w kierunku wiertnicy. W czasie tego procesu od strony punktu wyjścia systematycznie dokładane są żerdzie wiertnicze, by na całej długości otworu znajdował się przewód wiertniczy. W punkcie wejścia natomiast żerdzie się wyciąga.
Kiedy rozwiertak dojdzie do punktu wejścia, następuje jego zdemontowanie, a żerdzie wiertnicze są łączone. W punkcie wyjścia montowany jest rozwiertak większej średnicy. Jeśli średnica wwiertu musi być duża, rozwiercanie może być prowadzone kilkukrotnie.
Ostatnie poszerzenie lub tak zwany marsz czyszczący wykonuje rozwiertak. Następnie montuje się zespawany lub zgrzany w całości rurociąg.
Etap trzeci - rurociąg
Tu zaczyna się etap trzeci, czyli wciąganie rurociągu. Aby zmniejszyć opór wciągania, do rozwiertaka podaje się płuczkę betonitową lub dodatkowo stosuje się specjalne prowadnice w postaci rolek. Rurociąg zamontowany zostaje do głowicy rozwiercającej. Robi się to przy pomocy łącznika obrotowego, który nie pozwala wciąganemu rurociągowi się obracać.
