Matronalia przypadały na pierwszy dzień marca. Patronką święta była Junona – rzymska bogini płodności i małżeństwa. Kobiety oddawały jej hołd, udając się do gaju koło świątyni na Eskwilinie. Zwyczajowo mąż obdarowywał swą żonę jakimś miłym prezentem, więc święto to niewiele różniło się od dzisiejszych obchodów 8 marca.
Międzynarodowy Dzień Kobiet ustanowiono w 1910 roku na zjeździe Międzynarodówki Socjalistycznej w Kopenhadze. Miał on przypominać o równouprawnieniu kobiet, co zresztą po wojnie bardzo mocno zaakcentował polski socrealizm. W czasach PRL-u kobieta, tak samo jak mężczyzna, mogła zostać przodownikiem pracy. Nikogo nie dziwiły zdjęcia kobiet na traktorach czy w szeregach ORMO. Zresztą sam Władysław Gomółka twierdził, że nie było w Polsce takiej dziedziny, w której kobieta nie odgrywałaby ważnej roli. Kobieta-górnik, kobieta-murarz, kobieta-maszynista – lista męskich zawodów wykonywanych przez kobiety była naprawdę imponująca...A co w zamian? Bukiet goździków, rajstopy oraz kawa spod lady. Cieszmy się zatem, że czasy te odeszły do lamusa.
Świat poszedł naprzód i dzisiejsze obchody Dnia Kobiet nikomu nie kojarzą się ze smutną rzeczywistością socjalistyczną. Zresztą, w 1993 roku za sprawą premier Hanny Suchockiej dzień 8 marca utracił w Polsce status święta narodowego. Nie oznacza to jednak, że mężczyźni zapomnieli o płci pięknej. Wręcz przeciwnie – Dzień Kobiet zyskuje na popularności, o czym świadczą zwiększone obroty kwiaciarni i sklepów jubilerskich. Można by powiedzieć, że święto skomercjalizowało się, ale z drugiej strony nie da się zaprzeczyć, że jest miłym ukłonem w stronę kobiecości.
Na koniec przypominam wszystkim mężczyznom, że tak naprawdę Dzień Kobiet (podobnie jak Walentynki) powinien trwać 365 dni w roku, gdyż jesteśmy wyjątkowe i zasługujemy na wszystko, co najlepsze bez względu na okoliczności.
