W Londynie, Sir Henry Head (1898r) odkrył i potwierdził badaniami istnienie „stref głowy”, „stref wzmożonego odczuwania bólu” i „stref progu bólowego” – od jego nazwiska pochodzi termin „strefy Heada”. Rosyjski naukowiec Iwan Pawłow stworzył teorię odruchów warunkowych – udowodnił, że istnieje prosty i bezpośredni związek między bodźcem a reakcją. W tym samym mniej więcej czasie – przełom wieku XIX i XX , w Niemczech rozwinięte techniki masażu zostały nazwane „masażem reflektorycznym”. Dr Alfons Cornelius wykorzystywał masaż uciskowy we własnej praktyce lekarskiej i w 1902 roku opublikował pracę „Punkty uciskowe – geneza i znaczenie”
Nurt badawczy prowadzili naukowcy Europejscy, jednak znaczenie i odpowiednia ranga współczesnej refleksologii to zasługa Amerykanów.
Dr William H. Fitzgerald nazywany jest wynalazcą terapii strefowej. Podzielił ciało na dziesięć pionowych stref, biegnących wzdłuż ciała od czubka głowy do końców palców stóp i dłoni. Według jego teorii części ciała znajdujące się w określonej strefie są powiązane ze sobą dzięki przepływającej energii i dlatego mogą na siebie oddziaływać.
W 1917 roku opublikował wraz ze współpracującym dr Bowersem książkę „Terapia strefowa albo uśmierzanie bólu w domu”, w której opisał swoje osiągnięcia w uśmierzaniu bólu poprzez oddziaływanie przyrządami na różne części dłoni i palców. Jednak świat medyczny nie przyjął jego teorii zbyt entuzjastycznie.
Dr Joe Shelby Riley oraz pracująca w jego gabinecie Eunice Ingham zafascynowali się pracą Dr Fitzgeralda. Dr Riley wykorzystywał metodę Fitzgeralda, unowocześnił techniki masażu, stworzył schematy i rysunki układu punktów reflektorycznych na stopach. Dodał jeszcze 8 stref poziomych, które odkrył sam. Jednak do rozwoju współczesnej refleksologii przyczyniła się Eunice Ingham, asystentka dr Rileya.
Na początku lat 30-tych zaczęła rozwijać teorię refleksologii stóp. Wyodrębniła masaż stóp z terapii strefowej, rozwinęła go i udoskonaliła. Zaczęła od opracowania schematu stóp z uwzględnieniem stref reflektorycznych. Badania rozpoczęła od wynajdywania wrażliwych miejsc i łączenia ich z anatomią ciała ludzkiego. Swoje spostrzeżenia nanosiła na mapę ciała ludzkiego zaznaczając odpowiednie strefy oddziaływania odpowiadające poszczególnym organom. Ustaliła ich wpływ na resztę ciała, a następnie sporządziła „mapę” całego ciała na stopach. W badaniach używała palców, w szczególności kciuka jako odpowiedniejszego sposobu uzyskania lepszych wyników terapeutycznych.
Swoje doświadczenia i spostrzeżenia przedstawiła w książce „Historie, które stopy mogą opowiedzieć” wydanej w 1938 roku. Pozwoliło to na szersze zainteresowanie się refleksologią niż innymi metodami.
Kontynuacja tej pozycji to „Historie, które stopy opowiedziały” (1963)
Refleksologia obecnie.
Z końcem lat 90–tych ubiegłego wieku rozszerza się ekspansja światowa refleksologii. Zostaje zaakceptowana jako metoda leczenia. Powstają stowarzyszenia refleksologów, kształtuje się nowa grupa terapeutów. Kwitną szkoły refleksologiczne. Zwracana jest uwaga na badania w zakresie refleksologii i współpraca naukowa znajduje miejsce w kontaktach z przedstawicielami medycyny.
Na przełomie wieków refleksologia w niektórych krajach uzyskała już uznanie i akceptację jako nauka paramedyczna. W innych krajach refleksoterapeuci są pełnoprawnymi pracownikami służby zdrowia i cenionymi specjalistami medycyny alternatywnej. Szkoły aby uzyskać zezwolenie na prowadzenie działalności edukacyjnej i kształcenie dyplomowanych refleksoterapeutów, muszą spełniać wysokie wymagania instytucji rządowych pod względem swoich programów nauczania i pracy organizacyjnej. Refleksologia coraz wyraźniej zyskuje miano naukowej metody leczniczej
W Polsce również widoczne jest duże zainteresowanie medycyną alternatywną, zarówno wśród terapeutów jak też pacjentów. Coraz więcej specjalistów stosuje w swojej pracy refleksoterapię stóp. Organizowane są profesjonalne kursy z zakresu refleksologii, różnych metod terapii.
