Refleksologia jest nauką u podstaw której leżą badania fizjologiczne i neurologiczne. Jest sztuką, której skuteczność zależy od zręczności terapeuty oraz umiejętności wykorzystania jego wiedzy we współpracy z pacjentem, a także metodą traktującą pacjenta w sposób holistyczny, czyli jako niepodzielną całość obejmującą ciało, umysł i ducha.
Refleksoterapia to wykorzystanie tej wiedzy w praktyce, czyli podczas zabiegu masażu reflektorycznego stóp i dłoni (nie mylić z podstawowym masażem), który polega na uciskaniu punktów refleksowych, aby stymulować układ nerwowy i odpowiadające im części ciała. Terapeuta opracowując odpowiednie punkty, „refleksy” pomaga zmniejszyć i likwidować problemy zdrowotne pacjenta. Celem terapeuty jest doprowadzenie organizmu do stanu równowagi i dlatego rozważa zaistniałą dolegliwość w kontekście całego ciała.
Istnieją różne teorie wskazujące na początki refleksologii.
Przyjmuje się, że narodziła się ona w Chinach, mniej więcej 5000 lat temu. W tym czasie stosowano różne formy terapii uciskowej. W największym stopniu jednak rozwinęła się akupunktura i akupresura, w której wykorzystuje się akupunkty (miejsce skóry posiadające duże skupisko receptorów czuciowych, zakończeń nerwów czuciowych) leżące na przebiegu kanałów energetycznych - meridianów. Za inną kolebkę narodzin refleksologii uważany jest starożytny Egipt. Inskrypcja odkryta w grobowcu lekarskim Ankhmahora, w Sakkarze (pochodzący z około 2500-2330 r. p.n.e.) jest najwcześniejszym zapisem jej stosowania. Przedstawia ona zabieg masażu dłoni i stóp.Kolejna teoria wskazuje na rdzennych Amerykanów, którzy pierwotną formę refleksoterapii przyjęli od Inków. Masaż punktów reflektorycznych stóp był praktykowany przez wiele pokoleń północnoamerykańskich Indian. Czerokezi z Północnej Karoliny doceniali znaczenie stóp w zachowaniu równowagi fizycznej, psychicznej i duchowej.
Fascynacja stopą ma swoje odzwierciedlenie w mitologii, religii i kulturze. Chociażby mityczna legenda o pięcie Achillesa. Termin „stopa grecka” pochodzi z mitologii i dotyczył wówczas bogiń z długim drugim palcem stopy, który symbolizował ich męską moc. Dziewicze boginie okrywały stopy w celu ochrony swojej czystości, gdyż stopy były uważane za bardzo intymną część ciała. Odsłonięcie stóp postrzegane było jako niedwuznaczna propozycja.
