W ten sposób stworzono broń niewidoczną na pierwszy rzut oka i dlatego bardziej niebezpieczną. Walczący unikali prezentowania publicznie tego stylu, ponieważ im dłużej był on tajemnicą, tym lepiej mógł służyć. Co się jednak tyczy aspektu technicznego, czy capoeira jest tak uregulowaną sztuką walki jak choćby muay thai czy karate? Posiada pewne charakterystyczne reguły?
Otóż z capoeirą jest jak z innymi wyżej wymienionymi. Można pochodzić z różnych szkół, które prezentują odmienne style. O wspólnym stylu możemy powiedzieć, jeżeli spotkają się osoby z różnych szkół i połączą swoje umiejętności. Capoeiry bowiem nie można określić jako typowo jednolitej. Stylu, którego ktoś uczył się w jednej szkole, druga wcale nie musiała powielać. Gdyby jednak tak było, to podobny styl oznaczał inną technikę. W niektórych stylach capoeiry podobnie jak w karate stosuje się pasy (cordao), dla określenia poziomu umiejętności. W taki sposób właśnie większość kojarzy karate, z kolorami pasów. Przeważnie wyróżnia się tam ich 10. W capoeira natomiast klasyczny jest podział na cztery kolory, wszystkie wzięte z flagi brazylijskiej: zielony, niebieski, żółty i biały. Osoba na poziomie białego pasa jest postrzegana jako mistrz capoeiry.
W innych szkołach z kolei nie używa się pasów. Podczas skupienia uczestników w roda (kręgu) nie sposób spostrzec tam żadnego pasa. Z początku zatem nie wiadomo kto jaki poziom wtajemniczenia osiągnął. Zasada taka jest całkiem logiczna, bo wzbraniamy się wtedy od oceniania pozostałych przed faktem. Poza tym w życiu także nigdy nie wiemy do końca, jak silni jesteśmy albo jak słabi możemy być. Jeden z brazylijskich instruktorów twierdził, że używanie pasa jest zbędne, ponieważ zawsze należy odnosić się do umiejętności. Pas służy tylko do podtrzymywania spodni.
Skąd tyle niskich pozycji w capoeira? W Brazylii podczas walki o wolność broń palna była rzadkością. Jeśli już, używano tzw. broni białej. Pojawiają się więc zręczne uniki, kosztem bloków. Kreatywna mentalność ludzi z tamtych rejonów spowodowała stworzenie tak artystycznej sztuki walki. Po ucieczce od ciosu przenoszenie ciężaru ciała na ręce lub inne techniki, są jakby testem sprawności i własnych umiejętności. Należy pracować z głową, starać się uprzedzić ruch oponenta. Zejście w dół może wywołać myśli typu: on jest słaby… Ale nic bardziej mylnego. Zawsze pod tą przykrywką kryje się jakiś cios. Nic nie jest wykonywane bez powodu.
