Naturalnymi „strażnikami” praw dziecko są jego rodzice i opiekunowie. Ale dzieci potrzebują też szczególnego zabezpieczenia w prawie powszechnym. Także rolą Państwa jest ochrona i wspomaganie rozwoju dzieci i ich rodziców. To właśnie na Państwie spoczywa obowiązek zapewnienia procedur, które umożliwią dochodzenia praw dziecka, bowiem mieć prawa oznaczą móc je rościć, wymagać i żądać ich realizacji.
Konwencja o Prawach Dziecka to pierwszy dokument na tak szeroką, międzynarodową skalę, który zawiera niezwykle rozbudowany katalog praw i wolności osobistych dziecka. Ponadto jest to pierwszy w historii dokument, który zarysowuje mechanizm kontroli przestrzegania jego postanowień przez Państwa go ratyfikujące. Nad kontrolą realizacji praw dziecka, zawartych w Konwencji, czuwa Komitet Praw Dziecka – jeden z komitetów Organizacji Narodów Zjednoczonych, podlegający bezpośrednio Zgromadzeniu Ogólnemu. Komitet składa się z dziesięciu ekspertów w dziedzinie praw dziecka z różnych krajów świata. Każde państwo, które ratyfikowało Konwencję, jest zobowiązane co 5 lat złożyć sprawozdanie Komitetowi.
Konwencja Praw Dziecka składa się z trzech części i łącznie obejmuje 54 artykuły. Pierwsza część traktatu zawiera preambułę i 41 artykułów bezpośrednio określających definicję i zakres praw dziecka w kontekście różnorodnych potrzeb
i sytuacji. Jest to zasadniczy fragment dokumentu. Druga część dotyczy wprowadzenia Konwencji i mechanizmów jej przestrzegania, ujmując obowiązki Organizacji Narodów Zjednoczonych, zasady i tryb powołania Komitetu Praw Dziecka
i nakłada na Państwa-Strony obowiązek składania sprawozdań z realizacji postanowień Konwencji. Natomiast trzecia część traktatu postanawia, że aktualna wersja Konwencji jest otwartą kodyfikacją prawa dzieci na świecie, a Państwa-Strony mogą uzupełniać bądź rozwijać jej zapisy.
