w kształcie struny

Zanim weźmiemy ją do ręki, gitara wydaje się być zawsze jednakowa - duże pudełko w kształcie gruszki, z gryfem i paroma strunami. Nie trzeba być jednak specjalistą, żeby się przekonać, że każda z nich jest inna - i nie chodzi tu tylko o efemeryczną duszę i brzmienie, lecz o realny, widzialny kształt. Gitary, oprócz wielu innych wyznaczników swojej indywidualności, różnią się od siebie ilością strun - mimo, że przeważnie jest ich 6, można też spotkać gitary 4, 5, 7, 8, 10 i 12 strunowe.


Najmniej strun, czyli 4, mają tradycyjne gitary basowe, istnieją jednakże jej modele z 5 strunami (z dodatkową dolną struną H2 lub C1), z sześcioma (jak model pięciostrunowy plus górna struna c), z ośmioma (gdzie dla każdej struny, takiej jak w gitarze 4-strunowej jest dodana druga strojona o oktawę wyżej) oraz z dwunastoma (każda struna jest zdwojona, przy czym dwie najwyższe struny strojone są unisono, a pozostałe w interwale oktawy). Rekord w ilości strun bije 18-strunowa gitara basowa z 6-calową szyjką, wyprodukowaną w latach osiemdziesiątych przez Firmę Modulus.

W tradycyjnej muzyce ludowej Rosji i Meksyku występują także gitary siedmiostrunowe. Są one wykorzystywane również przez niektóre współczesne zespoły metalowe, w celu uzyskania charakterystycznych, ciężkich brzmień. Konstruowane są także gitary dziesięciostrunowe - różnica między taką gitarą a gitarą tradycyjną polega na dodaniu 4 strun basowych. Wprowadzenie dodatkowych strun ma m.in. na celu wierniejsze wykonywanie muzyki renesansu i baroku, gdyż wiele utworów z tamtego czasu wymaga większej skali niż pozwala na to zwykła gitara. Wykonanie takich utworów na gitarze 6-strunowej jest możliwe jedynie dzięki transkrypcji. Propagatorem takiego instrumentu był hiszpański gitarzysta klasyczny Narciso Yepes. Jeśli chodzi o polskich "reformatorów" tradycyjnego wizerunku, możemy w ich poczet zaliczyć krakowskiego gitarzystę Krzysztofa Sadłowskiego, który na potrzeby festiwalu "Warszawska Jesień" stworzył i opatentował gitarę ośmiostrunową, na której wykonał utwór Anny Zawadzkiej-Gołosz pt. Concerto na ośmiostrunową gitarę i smyczki z fortepianem.

Oprócz ilości i ich grubości na brzmienie wpływa także materiał, z którego zostały wykonane. W przeszłości struny do gitary  były preparowane zwierzęce jelita, współcześnie jednak najpopularniejsze są struny nylonowe i stalowe. Tych pierwszych standardowo używa się w gitarach akustycznych, natomiast gitary elektryczne preferują struny stalowe. Czasami spotyka się też struny wykonane z innych, rzadszych materiałów (np. końskiego włosia - jak smyczki) lub używając dodatków, np. jedwabiu. Od strun naprawdę zależy wiele - w końcu bez nich żadna gitara nie zagra.