Pierwsza wersja standardu H.264/AVC została ustalona w maju 2003 roku. Została ona istotnie rozszerzona w marcu 2005 roku (dodanie profili High x) oraz w listopadzie 2007 roku (Annex G - Scalable Video Coding - dodatek umożliwiający wybór poziomu jakości odpowiadającego zastosowaniu/możliwościom urządzenia odtwarzającego) - stanowiąc wersję 8 tego standardu. Trwają prace nad zbiorem drobniejszych poprawek i udoskonaleń, oraz wprowadzeniem funkcjonalności Multi-view coding (kodowanie wielowidokowe pozwalające przy dekodowaniu na wybór punktu obserwacji). Kodowanie H.264/AVC zostało zastosowane m.in. w technologii Blu-ray oraz zostało włączone do projektu cyfrowej telewizji (DVB), zarówno do transmisji satelitarnych, jak i naziemnych. Umożliwia ono efektywne kodowanie programów HDTV.
Jest również stosowane do dystrybucji przekazów telewizyjnych w Internecie (IPTV), m.in. przez niemiecki Deutsche Telecom. Stanowi ono podstawę nowoczesnych systemów monitoringu opartych na technologii CCTV IP, umożliwiając najbardziej wydajny zapis materiałów i oszczędną transmisję danych.
Standardy o wyższej numeracji (MPEG-7 i MPEG-21) nie dotyczą bezpośrednio algorytmów kompresji, lecz stanowią rodzaj "metastandardów". MPEG-7 opisuje za pomocą języka XML zawartość materiału/transmisji. Na przykład w MPEG-4 umożliwia, poprzez różne rodzaje indeksacji, szybki dostęp do fragmentów interesujących użytkownika. W większości zastosowań podstawą indeksacji jest kod czasowy. MPEG-21, również bazujący na języku XML, definiuje z kolei prawa/ograniczenia użycia cyfrowych multimediów, nałożone przez ich twórców, producentów i dystrybutorów.
Jest również stosowane do dystrybucji przekazów telewizyjnych w Internecie (IPTV), m.in. przez niemiecki Deutsche Telecom. Stanowi ono podstawę nowoczesnych systemów monitoringu opartych na technologii CCTV IP, umożliwiając najbardziej wydajny zapis materiałów i oszczędną transmisję danych.
Standardy o wyższej numeracji (MPEG-7 i MPEG-21) nie dotyczą bezpośrednio algorytmów kompresji, lecz stanowią rodzaj "metastandardów". MPEG-7 opisuje za pomocą języka XML zawartość materiału/transmisji. Na przykład w MPEG-4 umożliwia, poprzez różne rodzaje indeksacji, szybki dostęp do fragmentów interesujących użytkownika. W większości zastosowań podstawą indeksacji jest kod czasowy. MPEG-21, również bazujący na języku XML, definiuje z kolei prawa/ograniczenia użycia cyfrowych multimediów, nałożone przez ich twórców, producentów i dystrybutorów.
Licencja: Creative Commons
