Wyobraź sobie, że kupujesz samochód za równowartość dwóch biletów do kina. Wsiadasz, przekręcasz kluczyk – i słyszysz stłumione „nie dzisiaj, szefie”. Tablet za 200 zł działa dokładnie tak samo. Tylko ciszej.
Na pudełku – kolorowe ikonki, obietnice YouTube’a, nauki zdalnej i gier edukacyjnych. W środku – procesor sprzed pięciu epok, pamięć operacyjna, która płacze przy każdej próbie uruchomienia przeglądarki i ekran, który reaguje z gracją zamrożonej meduzy.
Dotyk działa jak wróżbita – nigdy nie wiesz, gdzie dotknąłeś, ale tablet i tak wie lepiej. Gry? Tylko te z 2010 roku, w wersji demo. Internet? Owszem, ale tylko po zainstalowaniu trzech aplikacji, których nie da się zainstalować.
A kiedy już znajdziesz w sobie cierpliwość, by przebrnąć przez „ładowanie systemu”, okaże się, że bateria trzyma dłużej w pudełku niż podczas użytkowania. A gwarancja? Teoretyczna. Przypomina raczej przysięgę piratów: bardziej wskazówki niż prawo.
Kupując tablet za 200 zł, kupujesz też emocje: niedowierzanie, frustrację, gorycz. To jak randka w ciemno, gdzie okazuje się, że partner ma 12 lat i zrobioną baterię z ziemniaka. Zamiast tego lepiej poszukać starszego modelu, używanego, ale działającego. Technologia nie musi kosztować fortuny – ale powinna działać. A przynajmniej udawać, że próbuje.
