Cel wygłoszenia mowy pogrzebowej
Laudacje najczęściej wygłaszane są na świeckich ceremoniach pogrzebowych. Przy pochówku w obrządku katolickim uroczyste mowy pojawiają się rzadko, zazwyczaj w przypadku śmierci osoby zasłużonej. Laudacja ma na celu wspomnienie zasług i dokonań zmarłego. Jest ona również wyrazem szacunku i współczucia dla najbliższych. Mowa okolicznościowa w sposób obrazowy przedstawia zalety danej osoby. Często wygłasza się ją również w celu wręczenia honorowego oznaczenia.
Kto powinien wygłosić laudację?
Z racji tego, że pogrzeb jest bardzo emocjonującym przeżyciem, wygłoszenie laudacji powinno przypaść w udziale osobie z najbliższego kręgu zmarłego. Najlepiej, jeśli będzie to ktoś z rodziny lub przyjaciół. Jest to szczególnie ważne z tego względu, że laudacja powinna być tekstem szczerym, przepełnionym wspomnieniami, dotyczącymi osoby zmarłej. Często zdarza się tak, zwłaszcza w przypadku pochowku człowieka powszechnie znanego i szanowanego, że na pogrzebie wygłasza się więcej niż jedną laudację. Drugą mowę pogrzebową może wygłosić osoba, z którą zmarły pracował, np. przełożony lub bliski współpracownik.
Treść mowy pogrzebowej
Laudacja jest pochwalną mową pogrzebową, dlatego też w głównej mierze powinna ona dotyczyć pozytywnych cech osoby zmarłej. Może ukazywać jej największe życiowe osiągnięcia, zasługi oraz zainteresowania. W laudacji powinno znaleźć się również miejsce dla ciekawych anegdot oraz opisu sytuacji lub wydarzeń, które wywarły duży wpływ na życie osoby zmarłej. Ciekawym zabiegiem jest również przytoczenie słów jej ulubionego wiersza, słów piosenki oraz motta, którym kierowała się za swojego życia. Można wspomnieć także o przyzwyczajeniach, ulubionych miejscach i bliskich zmarłego. Ważną częścią laudacji jest podkreślanie związku, jaki łączył mówcę z osobą, na której cześć wygłaszana jest mowa pożegnalna. W tym miejscu warto przywołać osobiste wspomnienia, związane ze zmarłym.
